Σχε­τι­κά με την τε­λι­κή κρί­ση των ψυ­χών, η ση­με­ρι­νή Δογ­μα­τι­κή δέ­χε­ται (σε πο­λύ γε­νι­κές γραμ­μές) τα ε­ξής: Οι άν­θρω­ποι ζουν μό­νον μί­α φο­ρά και με­τά τον θά­να­το οι ψυ­χές τους πα­ρα­μέ­νουν σε μια «μέ­ση κα­τά­στα­ση», α­να­μέ­νον­τας την τε­λι­κή κρί­ση. Ό­ταν αυ­τή θα γί­νει, με­τά την συν­τέ­λεια των πάν­των, θα δι­α­χω­ρι­στούν οι α­γα­θοί α­πό τους πο­νη­ρούς, και οι πρώ­τοι θα πο­ρευ­θούν στην αι­ώ­νια ζω­ή, ε­νώ οι δεύ­τε­ροι θα ο­δη­γη­θούν στην αι­ώ­νια κό­λα­ση. Ό­λα αυ­τά βα­σί­ζον­ται κυ­ρί­ως στο κεί­με­νο του ευ­αγ­γε­λί­ου Ματ­θαί­ου 25, 31-46, το ο­ποί­ο κα­τα­λή­γει ως ε­ξής: «και α­πε­λεύ­σον­ται ού­τοι εις κό­λα­σιν αι­ώ­νιον, οι δε δί­και­οι εις ζω­ήν αι­ώ­νιον».

      Η ά­πο­ψη αυ­τή, πέ­ρα α­πό τα άλ­λα μει­ο­νε­κτή­μα­τά της, εμ­πε­ρι­έ­χει και την αν­τί­φα­ση της αι­ώ­νιας τι­μω­ρί­ας έ­ναν­τι των πε­πε­ρα­σμέ­νων α­μαρ­τη­μά­των ε­νός αν­θρώ­που κα­τά την διά­ρκεια της ζω­ής του. Ε­ξάλ­λου δεν εί­ναι δυ­να­τόν να γί­νει α­πό­λυ­τος δι­α­χω­ρι­σμός των α­γα­θών αν­θρώ­πων α­πό τους πο­νη­ρούς, κυ­ρί­ως με­τα­ξύ ε­κεί­νων που δι­έ­πρα­ξαν εί­τε μι­κρά α­δι­κή­μα­τα εί­τε λί­γες κα­λές πρά­ξεις.

      Για τους λό­γους αυ­τούς οι Δυ­τι­κοί Θε­ο­λό­γοι ε­πι­νό­η­σαν το λε­γό­με­νο Κα­θαρ­τή­ριο, το ο­ποί­ο θε­ω­ρεί­ται πως εί­ναι μια εν­δι­ά­με­ση πε­ρι­ο­χή α­νά­με­σα στον Πα­ρά­δει­σο και την Κό­λα­ση. Έ­τσι, ό­σοι έ­χουν δι­α­πρά­ξει ε­λα­φρά α­μαρ­τή­μα­τα, μπο­ρούν να α­παλ­λα­γούν α­πό αυ­τά μέ­σα στο Κα­θαρ­τή­ριο και να εν­τα­χθούν στις τά­ξεις των α­γα­θών αν­θρώ­πων πη­γαί­νον­τας στον Πα­ρά­δει­σο.

      Κα­τ’ αρ­χάς, ό­λες οι θρη­σκεί­ες α­να­γνω­ρί­ζουν δύ­ο μό­νον πε­ρι­ο­χές στον Ου­ρά­νιο Κό­σμο, την πε­ρι­ο­χή των Α­γα­θών πνευ­μά­των και την πε­ρι­ο­χή των Πο­νη­ρών πνευ­μά­των. Στον Χρι­στι­α­νι­σμό υ­πάρ­χει ο Πα­ρά­δει­σος και η Κό­λα­ση, στην Αρ­χαί­α Ελ­λά­δα υ­πήρ­χαν τα Η­λύ­σια Πε­δί­α και τα Τάρ­τα­ρα κ.λπ. Σε κα­μί­α θρη­σκεί­α δεν α­να­γνω­ρί­ζε­ται κά­ποι­α εν­δι­ά­με­ση πε­ρι­ο­χή. Α­πό τυ­πι­κής πλευ­ράς, λοι­πόν, η υ­πό­θε­ση του Κα­θαρ­τη­ρί­ου δεν ε­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται ι­στο­ρι­κά.

      Υ­πάρ­χει ό­μως και η ου­σι­α­στι­κή πλευ­ρά, η ο­ποί­α συ­νί­στα­ται στην α­νάγ­κη να κα­θα­ρί­ζον­ται οι ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες α­πό τα α­μαρ­τή­μα­τα που έ­χουν δι­α­πρά­ξει. Και τού­το δι­ό­τι η Χρι­στι­α­νι­κή δι­δα­σκα­λί­α α­πο­δέ­χε­ται την τε­λι­κή σω­τη­ρί­α ό­λων α­νε­ξαι­ρέ­τως των αν­θρώ­πων. Δη­λα­δή, δεν θα υ­πάρ­χει αι­ώ­νια κό­λα­ση με την έν­νοι­α της α­τε­λεύ­τη­της τι­μω­ρί­ας.

      Ο Ι­η­σούς Χρι­στός εί­πε: «Ε­άν ε­γώ υ­ψω­θώ εκ της γης, θα ελ­κύ­σω τους πάν­τες προς ε­μέ­να» (Ι­ω­άν 12, 32). Στην φρά­ση αυ­τή δεν α­φή­νε­ται κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α για την σω­τη­ρί­α ό­λων των αν­θρώ­πων, μέ­σω της Σταυ­ρι­κής θυ­σί­ας του Κυ­ρί­ου. Άλ­λω­στε, η ε­ξου­σί­α του Κα­κού δεν μπο­ρεί να εί­ναι α­τε­λεύ­τη­τη, δι­ό­τι τό­τε θα ή­ταν ι­σο­δύ­να­μη προς την ε­ξου­σί­α του Α­γα­θού. Οι με­γά­λοι Πα­τέ­ρες το­νί­ζουν ό­τι κά­πο­τε το Κα­κό θα παύ­σει ο­λο­κλη­ρω­τι­κά να υ­φί­στα­ται, δι­ό­τι δεν υ­πήρ­χε στην αρ­χή της Δη­μι­ουρ­γί­ας. Ό­πως, λοι­πόν, το σκο­τά­δι δεν υ­φί­στα­ται ου­σι­α­στι­κά, αλ­λά εμ­φα­νί­ζε­ται ό­που υ­πάρ­χει έλ­λει­ψη φω­τός, έ­τσι και η κα­κί­α εμ­φα­νί­ζε­ται ε­κεί που υ­πάρ­χει έλ­λει­ψη α­ρε­τής. Και ό­πως το φως δι­α­λύ­ει το σκο­τά­δι, έ­τσι και η Α­ρε­τή κά­πο­τε θα δι­α­λύ­σει ο­λο­κλη­ρω­τι­κά την Κα­κί­α.

      Ε­πο­μέ­νως οι ον­τό­τη­τες που φεύ­γουν α­πό τον υ­λι­κό κό­σμο χω­ρίς να εί­ναι τε­λεί­ως κα­θα­ρές και α­γνές, πρέ­πει με κά­ποι­ον τρό­πο να κα­θα­ρί­ζον­ται. Το θέ­μα αυ­τό ε­πι­λύ­ε­ται με την με­τεν­σάρ­κω­ση. Δη­λα­δή, οι μη κα­θα­ρές ψυ­χές ε­πα­νέρ­χον­ται στον υ­λι­κό κό­σμο ως νέ­οι άν­θρω­ποι, προ­κει­μέ­νου να α­παλ­λα­γούν α­πό τα πα­λαι­ό­τε­ρα α­μαρ­τή­μα­τά τους, μέ­σω των δο­κι­μα­σι­ών της γή­ι­νης ζω­ής. Ό­πως γρά­φει ο Μ. Βα­σί­λει­ος, ο κό­σμος μας εί­ναι «δι­δα­σκα­λεί­ον και παι­δευ­τή­ριον των αν­θρώ­πι­νων ψυ­χών (Εις την Ε­ξα­ή­με­ρον Α΄ 5).

      Έ­τσι μπο­ρού­με να ει­πού­με ό­τι το Κα­θαρ­τή­ριο των ψυ­χών εί­ναι ο Υ­λι­κός κό­σμος. Ε­δώ υ­φι­στά­με­θα ό­λες τις δο­κι­μα­σί­ες, μέ­σω των ο­ποί­ων κα­θαί­ρον­ται τα α­μαρ­τή­μα­τά μας, τα ο­ποί­α συ­νή­θως δεν τα γνω­ρί­ζου­με, (δι­ό­τι τα δι­α­πρά­ξα­με σε προ­η­γού­με­νη δι­α­βί­ω­σή μας στη Γη), αλ­λά εί­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­να στο υ­πο­συ­νεί­δη­το και μας βα­ραί­νουν, έ­στω και χω­ρίς να το κα­τα­λα­βαί­νου­με, εμ­πο­δί­ζον­τας την ψυ­χή να πε­τά­ξει προς τα πνευ­μα­τι­κά ύ­ψη. Η α­παλ­λα­γή μας α­πό αυ­τά, ση­μαί­νει την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της ψυ­χής και την α­πό­κτη­ση της αρ­χέ­γο­νης λαμ­πρό­τη­τος και μα­κα­ρι­ό­τη­τος.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr