Σε προηγούμενα κείμενα αναφερθήκαμε στις διάφορες πλευρές του θανάτου και φαίνεται πως προκάλεσαν αρκετό ενδιαφέρον. Ο άνθρωπος όμως πρέπει να ενδιαφέρεται περισσότερο στο να καταλάβει τον σκοπό της ζωής, διότι τώρα στη ζωή βρίσκεται και οφείλει να εκμεταλλευτεί αυτή τη μοναδική ευκαιρία για την εξέλιξή του. Διότι εάν αδιαφορήσει, αργότερα θα μετανοεί, όταν δεν θα υπάρχει χρόνος για να επανορθώσει τα λάθη και τις παραλείψεις του.

      Ποιος είναι, λοιπόν, ο σκοπός της ζωής; Με δυο λέξεις, είναι η αυτό-εκπαίδευση του ανθρώπου, με το ελεύθερο πνεύμα του. Δηλαδή, να εκπαιδεύσει ο ίδιος τον εαυτό του για τη σωστή πορεία στη ζωή του, με γνώμονα την αγάπη, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.

      Όταν δεν ακολουθεί αυτόν τον δρόμο, τότε παραπαίει και επιφορτίζεται με ηθικό βάρος για κάθε κακή ή ανήθικη πράξη του. Αυτό είναι το λεγόμενο «κάρμα». Και για να απαλλαγεί από το κάρμα του, υφίσταται ανάλογες δοκιμασίες, όπως ασθένειες, δυσχέρειες, αναπηρίες κ.λπ. τις οποίες ο ίδιος επέλεξε πριν από την ενσάρκωσή του στη Γη. Αυτό ήταν το πεπρωμένο του. (Βλέπε τα κείμενα αρ. 5-7).

      Παλαιότερα έχουμε δώσει την διάκριση μεταξύ της ψυχής και του πνεύματος. Η ψυχή, ως θεία πνοή (θεία ενέργεια), είναι τέλεια σε όλα και δεν έχει ασθένειες. Οι λεγόμενες «ψυχικές ασθένειες» υπάγονται στις ανωμαλίες του πνεύματος, το οποίο πολλές φορές παρεκτρέπεται επειδή έχει εντός του και τις δύο τάσεις, είτε προς το καλό είτε προς το κακό.

      Αυτός είναι, λοιπόν, με άλλα λόγια ο σκοπός της ζωής: Πρώτον, η απαλλαγή του ανθρώπου από το κάρμα του (χωρίς να δημιουργεί νέο κάρμα), και δεύτερον η ισοστάθμιση του πνεύματος μεταξύ των αντιθέτων τάσεων του καλού και του κακού. Δηλαδή ο άνθρωπος να μην κάνει το κακό, αλλά να μην είναι και υπερβολικά καλός, διότι τότε όλοι θα τον εκμεταλλεύονται και θα προκαλεί κακό, χωρίς να το επιδιώκει.

      Το πνεύμα επηρεάζεται αφενός από το εξωτερικό περιβάλλον, μέσω των αισθήσεων, και αφετέρου από τον εσωτερικό του κόσμο, ήτοι από την ψυχή μέσω της συνειδήσεως. Σ’ αυτόν τον καθημερινό αγώνα της ζωής, ο πιο ουσιαστικός παράγων είναι η ελευθερία του πνεύματος, δηλαδή η δυνατότητα που έχει το πνεύμα να επιλέγει ελεύθερα ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει. Αυτός ήταν ο πιο κατάλληλος τρόπος για να επιτύχει την αυτο-εκπαίδευσή του, διότι στον Πνευματικό Κόσμο, όπου ευρίσκοντο οι ψυχο-πνευματικές οντότητες, το πνεύμα ήταν υποταγμένο στην ψυχή και δεν μπορούσε να ενεργεί ελεύθερα. Αντίθετα στον γήινο κόσμο έχει αποκτήσει την ελευθερία του, και μπορεί να εκδηλώνει τις πραγματικές εσωτερικές τάσεις του και να διορθώνει τις ελλείψεις του. Έτσι ο άνθρωπος είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τις πράξεις και τις επιλογές του πνεύματός του.

      Στις περιπτώσεις ανθρώπων που περιπίπτουν σε άνοια ή σε κώμα κ.λπ., η ζωή ασφαλώς εξακολουθεί να υπάρχει. Εφόσον το σώμα λειτουργεί κανονικά, σημαίνει ότι δεν έχει αποχωρήσει η κινητήρια δύναμη της ψυχής, δηλαδή δεν έχει επέλθει ο θάνατος.

      Το ερώτημα όμως είναι, γιατί συμβαίνει αυτό και σε τι ωφελεί την οντότητα.

      Μια πιθανή εξήγηση είναι, ότι το πνεύμα του ανθρώπου αυτού ήταν πολύ δύστροπο και δεν υποτασσόταν εύκολα στις επιταγές της ηθικής και της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό τίθεται κατά κάποιον τρόπο σε καταστολή, οπότε περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό οι εκδηλώσεις και οι επηρεασμοί του από το εξωτερικό περιβάλλον. Έτσι αποκτά πολύ μεγαλύτερη ισχύ η επίδραση της ψυχής επί του πνεύματος μέσω της οποίας ενδυναμώνονται οι καλές τάσεις του. Στην κατάσταση αυτή πραγματοποιείται μια ανώτερη εσωτερική εκπαίδευση του πνεύματος. Αυτό φαίνεται σε περιπτώσεις ανάνηψης, που η συμπεριφορά του ανθρώπου έχει αλλάξει τελείως προς το καλλίτερο.

      Επομένως οι άνθρωποι που βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ανάλογη κατανόηση από τους οικείους των, με την πεποίθηση ότι έτσι ωφελούνται τα μέγιστα από πολλές πλευρές, και κυρίως για την απαλλαγή από το κάρμα τους.

      Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους που πάσχουν από σοβαρές ανίατες ασθένειες. Στις περιπτώσεις αυτές μερικοί υποστηρίζουν ότι η ευθανασία θα τους απαλλάξει από το να υποφέρουν. Έτσι όμως διακόπτεται η επώδυνη μεν, αλλά απαραίτητη δοκιμασία για την εξιλέωσή τους, οπότε είναι πιθανό ότι σε επόμενη ζωή τους θα επανέλθουν υπό χειρότερες συνθήκες. Διότι πρέπει να απαλλαγούν από το κάρμα τους, έστω και αν δεν θυμούνται τι έπραξαν σε προηγούμενες διαβιώσεις τους. Επομένως η ευθανασία πρέπει να αποφεύγεται. Όσοι την διαπράττουν, είναι εγκληματίες, με ελαφρυντικό την καλή πρόθεση.

      Όλα όσα μας συμβαίνουν, γίνονται για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό της ζωής μας. Όταν με το ελεύθερο πνεύμα μας ακολουθούμε τον σωστό δρόμο, αποφεύγουμε τις μεγάλες δοκιμασίες.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr