Ό­λη η ζω­ή των αν­θρώ­πων εί­ναι μια σει­ρά α­πό δι­α­δο­χι­κές δο­κι­μα­σί­ες, τις ο­ποί­ες ο­φεί­λει να αν­τι­με­τω­πί­ζει με σθέ­νος και α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Ε­δώ θα ε­ξε­τά­σου­με ει­δι­κά τις δο­κι­μα­σί­ες της ε­ξου­σί­ας και του πλού­του.

      Κα­τ’ αρ­χάς, δι­ευ­κρι­νί­ζου­με ό­τι τα γεγονότα της ζωής α­πο­κα­λούν­ται «δο­κι­μα­σί­ες» ε­πει­δή α­πο­σκο­πούν στον έ­λεγ­χο της ε­σω­τε­ρι­κής ποι­ό­τη­τος του αν­θρώ­που. Και α­νά­λο­γα με τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα αυ­τής της ε­ξέ­τα­σης, ο άν­θρω­πος α­νέρ­χε­ται ή υ­πο­βαθ­μί­ζε­ται στην ε­ξέ­λι­ξή του.

Πρώ­τον: Η δο­κι­μα­σί­α της ε­ξου­σί­ας.

      Η α­πό­κτη­ση ε­ξου­σί­ας υ­πά­γε­ται στους κοι­νω­νι­κούς θε­σμούς. Ό­ταν όμως έ­νας άν­θρω­πος α­πο­κτή­σει κά­ποι­α ε­ξου­σί­α, και μά­λι­στα υ­ψη­λού βαθ­μού, τό­τε α­πο­κτά την εν­τύ­πω­ση ό­τι μπο­ρεί να ε­νερ­γεί αυ­τό­βου­λα, χω­ρίς τον κίν­δυ­νο να υ­πο­στεί τις συ­νέ­πει­ες α­πό τυ­χόν πα­ρα­νο­μί­ες του. Δη­λα­δή, αι­σθά­νε­ται ε­λεύ­θε­ρος α­πό την α­νάγ­κη της υ­πο­τα­γής στους νό­μους της πο­λι­τεί­ας.

      Στην τακτική του αυ­τή α­πο­κα­λύ­πτε­ται και εκ­δη­λώ­νε­ται ο πραγ­μα­τι­κός ε­σω­τε­ρι­κός του κό­σμος. Ό­λες οι τά­σεις και δι­α­θέ­σεις που υ­πάρ­χουν μέ­σα του και δεν εκδηλώ­νον­ται, α­πό φό­βο ή κοι­νω­νι­κές σκο­πι­μό­τη­τες, α­πο­δε­σμεύ­ον­ται α­πό την κα­τα­πί­ε­ση και εκ­δη­λώ­νον­ται ε­λεύ­θε­ρα, εί­τε με λό­για εί­τε με πρά­ξεις. Έ­τσι γί­νε­ται φα­νε­ρή η ε­σω­τε­ρι­κή του ποι­ό­τη­τα, ε­άν εί­ναι κα­λή ή κα­κή.

      Οι άν­θρω­ποι της ε­ξου­σί­ας πολ­λές φο­ρές ε­νερ­γούν αυ­θαί­ρε­τα ή πα­ρά­νο­μα, για­τί νο­μί­ζουν ό­τι θα πα­ρα­μεί­νουν α­τι­μώ­ρη­τοι. Και πράγ­μα­τι, συ­νή­θως α­πο­φεύ­γουν την τι­μω­ρί­α στον γή­ι­νο κό­σμο. Όμως δεν λαμ­βά­νουν υ­πό­ψη την Ου­ρά­νια τι­μω­ρί­α, α­φού δεν πι­στεύ­ουν σε τί­πο­τε, πα­ρά μό­νο στη δύ­να­μη της ε­φή­με­ρης ε­ξου­σί­ας τους.

      Έ­νας τέ­τοι­ος άν­θρω­πος, με­τά τον θά­να­τό του, εμ­φα­νί­ζε­ται ό­πως ό­λοι στο Κέντρο Λογοδοσίας. Ε­κεί εί­ναι εν­τε­λώς μό­νος με τον ε­αυ­τό του, με ε­λεγ­κτή των πρά­ξε­ών του την ί­δια του τη συ­νεί­δη­ση. Ε­άν λοι­πόν έ­χει κά­νει κα­λή χρή­ση της ε­ξου­σί­ας που εί­χε, τό­τε προ­ά­γε­ται σε υ­ψη­λό­τε­ρα ε­πί­πε­δα. Ε­άν ό­μως έ­χει χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τη δύ­να­μη της ε­ξου­σί­ας του για ι­δι­ο­τε­λείς, άδικους ή πα­ρά­νο­μους σκο­πούς, τό­τε υ­φί­στα­ται την α­νά­λο­γη τι­μω­ρί­α. Και ό­ταν ε­πα­νέλ­θει στη Γη, ίσως θα είναι ο ί­διος κάτω από την εξουσία άλ­λων αν­θρώ­πων, για να αισθανθεί στον εαυτό του αυτά που έκανε στους άλλους.

Δεύ­τε­ρον: Η δο­κι­μα­σί­α του πλού­του.

      Ο πλού­τος θε­ω­ρεί­ται σαν έν­δει­ξη ευ­η­με­ρί­ας για έ­ναν άν­θρω­πο. Ό­λοι μα­κα­ρί­ζουν ε­κεί­νον που έ­χει ά­φθο­νο πλού­το στην κα­το­χή του, δι­ό­τι με αυ­τόν ι­κα­νο­ποι­εί ό­λες τις ε­πι­θυ­μί­ες του. Δεν γνω­ρί­ζουν ό­μως ποι­α εί­ναι τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα που μπο­ρεί να αν­τι­με­τω­πί­ζει έ­νας πλού­σιος άν­θρω­πος, ό­πως οι­κο­γε­νεια­κά, ψυ­χο­λο­γι­κά, προ­βλή­μα­τα υ­γεί­ας κ.λπ., τα ο­ποί­α ί­σως τον κά­νουν να εί­ναι δυ­στυ­χι­σμέ­νος.

      Το θέ­μα μας ό­μως εί­ναι άλ­λο. Ο πλού­τος, αυ­τός κα­θ’ ε­αυ­τός, συ­νι­στά μια πο­λύ με­γά­λη δο­κι­μα­σί­α για τον άν­θρω­πο. Συ­νή­θως πιστεύεται ό­τι ο κά­το­χος του πλού­του εί­ναι και ο ι­δι­ο­κτή­της του, και έ­χει το δι­καί­ω­μα να τον δι­α­χει­ρί­ζε­ται κα­τά βού­λη­ση, χω­ρίς να δί­νει λο­γα­ρια­σμό σε κα­νέ­ναν. Όμως η αί­σθη­ση της ι­δι­ο­κτη­σί­ας του πλού­του συ­νι­στά μια μεγάλη αυ­τα­πά­τη, δι­ό­τι ο πλού­τος ε­ξα­φα­νί­ζε­ται με τον θά­να­το.

      Ο πλού­τος φαί­νε­ται μεν σαν ι­δι­ο­κτη­σί­α, σύμ­φω­να με τους γή­ι­νους νό­μους, αλ­λά η πραγ­μα­τι­κή του θε­ώ­ρη­ση εί­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κή. Δι­ό­τι σύμ­φω­να με τους θεί­ους νό­μους, ο πλού­τος έ­χει δο­θεί στον άν­θρω­πο για να δο­κι­μα­στεί πώς θα τον χρη­σι­μο­ποι­ή­σει. Και ε­άν μεν τον χρη­σι­μο­ποι­ή­σει σω­στά, τό­τε θα α­μει­φθεί. Ε­άν ό­μως τον χρη­σι­μο­ποι­ή­σει α­πο­κλει­στι­κά για τα προ­σω­πι­κά του συμ­φέ­ρον­τα, α­δι­α­φο­ρών­τας για ό­λους τους άλ­λους, τό­τε θα υ­πο­στεί την α­νά­λο­γη τι­μω­ρί­α.

      Ο άν­θρω­πος ο­φεί­λει να αρ­κεί­ται σε ό­σα έ­χει α­νάγ­κη για να ζει ά­νε­τα. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πο­τε­λούν «κλο­πι­μαί­α» α­πό ό­σους δεν έ­χουν τα στοι­χει­ώ­δη μέ­σα για τη δι­α­βί­ω­σή τους. Ό­μως οι κάτοχοι του πλού­του, συ­νή­θως υπο­πί­πτουν στην αυ­τα­πά­τη της ι­δι­ο­κτη­σί­ας. Ε­πο­μέ­νως εί­ναι πο­λύ πι­θα­νό, ό­τι στην ε­πό­με­νη δι­α­βί­ω­σή τους θα βρε­θούν σε κα­τά­στα­ση μεγάλης φτώ­χειας, για να δο­κι­μά­σουν και αυ­τή την πλευ­ρά της ζω­ής και να ε­ξι­λε­ω­θούν α­πό την κα­κή χρή­ση που έκαναν στα πλού­τη τους. Αυτό γίνεται όχι για εκδίκηση, αλλά για να συναισθανθούν τα σφάλματά τους, ώστε να μην τα επαναλάβουν στην επόμενη ενσάρκωσή τους.

      Όλα αυτά είναι Νόμοι της Θείας Δικαιοσύνης.

Ευχαριστώ. 

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr