Η Δι­και­ο­σύ­νη εί­ναι πο­λύ ση­μαν­τι­κός κοι­νω­νι­κός θε­σμός, δι­ό­τι χω­ρίς νό­μους, η κοι­νω­νί­α θα με­τα­βαλ­λό­ταν σε ζούγ­κλα, αν και τα θη­ρί­α στη ζούγ­κλα έ­χουν α­νώ­τε­ρο αί­σθη­μα δι­και­ο­σύ­νης α­πό τους αν­θρώ­πους, δι­ό­τι ε­νερ­γούν α­πό έν­στι­κτο σύμ­φω­να με τις φυ­σι­κές ε­πι­τα­γές του πε­ρι­βάλ­λον­τος στο ο­ποί­ο ζουν.

      Η Δι­και­ο­σύ­νη έ­χει δύ­ο πλευ­ρές: α­φε­νός τους νό­μους και α­φε­τέ­ρου τους δι­κα­στές, οι ο­ποί­οι ε­φαρ­μό­ζουν τους νό­μους. Για τους πο­λί­τες η ση­μαν­τι­κό­τε­ρη πλευ­ρά εί­ναι η δεύ­τε­ρη, δι­ό­τι αυ­τοί εί­ναι οι α­πο­δέ­κτες των δι­κα­στι­κών α­πο­φά­σε­ων.

      Η Δι­και­ο­σύ­νη α­σφα­λώς πρέ­πει να εί­ναι α­νε­ξάρ­τη­τη, για να μην υ­πό­κει­ται σε αλ­λο­γε­νείς ε­πι­δρά­σεις. Ό­μως σε αυ­τό α­κρι­βώς το ση­μεί­ο εμ­φω­λεύ­ει έ­να πο­λύ σο­βα­ρό πρό­βλη­μα. Δη­λα­δή, κά­ποι­οι δι­κα­στές μπο­ρεί να αι­σθαν­θούν α­σφα­λείς πί­σω α­πό την α­νε­ξαρ­τη­σί­α τους και να λαμ­βά­νουν α­πο­φά­σεις αν­τί­θε­τες προς το Δί­και­ο, εί­τε υ­πο­κι­νού­με­νοι α­πό τα προ­σω­πι­κά τους συμ­φέ­ρον­τα, εί­τε να υ­πο­χω­ρούν σε πι­έ­σεις τρί­των α­τό­μων, εί­τε να υ­πο­κύ­πτουν σε άλ­λες μυ­στι­κές δε­σμεύ­σεις τους, κτλ.

      Στις πε­ρι­πτώ­σεις αυ­τές, οι δι­κα­στές γί­νον­ται ά­δι­κοι, χω­ρίς ό­μως να έ­χουν κά­ποι­ες συ­νέ­πει­ες α­πό τις α­νο­μί­ες τους. Οι δε πο­λί­τες, οι ο­ποί­οι υ­φί­σταν­ται τις ά­δι­κες α­πο­φά­σεις τους, ε­ξα­νί­σταν­ται και δι­α­μαρ­τύ­ρον­ται, αλ­λά χω­ρίς να βρί­σκουν το δί­κιο τους. Ό­μως, δεν κα­τα­φέ­ρον­ται ε­ναν­τί­ον του θε­σμού της Δι­και­ο­σύ­νης, αλ­λά ε­ναν­τί­ον των ά­δι­κων δι­κα­στι­κών λει­τουρ­γών. Δι­ό­τι η Δι­και­ο­σύ­νη και οι δι­κα­στές εί­ναι δύ­ο εν­τε­λώς δι­α­φο­ρε­τι­κά πράγ­μα­τα.

      Ό­πως εί­πα­με, σε τυ­χόν τέ­τοι­ες πε­ρι­πτώ­σεις, οι ά­δι­κοι δι­κα­στές πα­ρα­μέ­νουν α­τι­μώ­ρη­τοι. Ό­μως, ε­κτός α­πό τους αν­θρώ­πι­νους νό­μους, υ­πάρ­χουν και οι Θε­ϊ­κοί Νό­μοι, οι ο­ποί­οι εί­ναι α­λάν­θα­στοι. Ό­ταν λοι­πόν βρε­θούν κά­πο­τε μπρο­στά στο Ου­ρά­νιο Δι­κα­στή­ριο, τό­τε η συ­νεί­δη­σή τους θα τους ε­λέγ­ξει α­μεί­λι­κτα και αυ­στη­ρό­τα­τα, και θα α­ναγ­κα­στούν να υ­πο­στούν στον ε­αυ­τό τους ό­λα τα α­δι­κή­μα­τα που δι­έ­πρα­ξαν στη ζω­ή τους εις βά­ρος των πο­λι­τών.

      Α­πό την αρ­χαι­ό­τη­τα εί­ναι γνω­στή η δί­κη του Σω­κρά­τη, κα­τά την ο­ποί­α οι 281 α­πό τους 501 δι­κα­στές στο λα­ϊ­κό δι­κα­στή­ριο της Η­λια­ίας, α­πο­φά­σι­σαν την κα­τα­δί­κη του σε θά­να­το. Αυ­τή α­σφα­λώς ή­ταν μια πο­λύ ά­δι­κη α­πό­φα­ση. Έ­τσι, πολ­λοί α­πό αυ­τούς τους 281 δι­κα­στές πα­ρα­μέ­νουν τι­μω­ρη­μέ­νοι μέ­χρι σή­με­ρα. Αυ­τό εί­ναι έ­να α­πλό πα­ρά­δειγ­μα για να γί­νει κα­τα­νο­η­τό το μέ­γε­θος των Ου­ρά­νι­ων τι­μω­ρι­ών.

      Οι δι­κα­στές ο­φεί­λουν να ε­νερ­γούν πάν­το­τε κα­τά συ­νεί­δη­ση και να α­πο­βλέ­πουν στην η­θι­κή α­νύ­ψω­ση των ε­νό­χων, ε­ξε­τά­ζον­τας τα βα­θύ­τε­ρα κί­νη­τρα των πρά­ξε­ών τους, για να τα θε­ρα­πεύ­σουν. Όταν ενεργούν με αυτόν τον τρόπο, υ­πο­βο­η­θούν­ται α­πό τις Θεί­ες Δυ­νά­μεις, ε­άν έ­χουν α­κρά­δαν­τη πί­στη προς τον Θε­ό και α­γά­πη προς τον άν­θρω­πο. Δι­ό­τι εί­ναι χί­λι­ες φο­ρές κα­λύ­τε­ρο να α­θω­ω­θεί έ­νας έ­νο­χος, πα­ρά να κα­τα­δι­κα­στεί έ­νας α­θώ­ος. Ο έ­νο­χος δεν θα μπο­ρέ­σει να α­πο­φύ­γει την Ου­ρά­νια τι­μω­ρί­α, η ο­ποί­α θα εί­ναι πολ­λα­πλά­σια και πο­λύ πιο ε­πώ­δυ­νη.

      Σχετικά με την άλ­λη πλευ­ρά του θέματος, δηλαδή τους νόμους, πι­στεύ­ου­με ό­τι οι νό­μοι πρέ­πει να εί­ναι α­πλοί, σα­φείς, χω­ρίς πε­ρί­πλο­κες δι­α­τυ­πώ­σεις και να ι­σχύ­ουν οι ί­διοι για ό­λη την αν­θρω­πό­τη­τα, δι­ό­τι οι άν­θρω­ποι παν­τού και πάν­το­τε εί­ναι οι ί­διοι.

      Ο φι­λό­σο­φος Η­ρά­κλει­τος έ­λε­γε ό­τι οι αν­θρώ­πι­νοι νό­μοι πρέ­πει να τρο­φο­δο­τούν­ται α­πό τον Θε­ϊ­κό Νό­μο. Δη­λα­δή, να δι­α­τυ­πώ­νουν με την αν­θρώ­πι­νη γλώσ­σα τις θε­ϊ­κές α­λή­θει­ες. Ε­πο­μέ­νως, ό­σοι νό­μοι θε­σπί­ζον­ται ως αν­τί­θε­τοι με τον Θε­ϊ­κό Νό­μο, δη­λα­δή εί­ναι αν­τί­θε­τοι προς την φυ­σι­κή τά­ξη των πραγ­μά­των, ου­σι­α­στι­κά εί­ναι ά­κυ­ροι. Ό­σοι δε θε­σπί­ζουν τέ­τοι­ους α­φύ­σι­κους νό­μους, υ­πά­γον­ται σε πο­λύ σκλη­ρές πνευ­μα­τι­κές τι­μω­ρί­ες.

      Το θέ­μα των νό­μων και των δι­κα­στών εί­ναι μέ­γι­στο. Ε­δώ θί­ξα­με α­πλώς με­ρι­κές πτυ­χές του.

      Ευ­χα­ρι­στώ.

Βιβλιογραφία:

Περί Νόμων και Δικαιοσύνης. Πνευματιστικά κείμενα. ISBN: 9608540054

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος.   ISBN: 9607874072

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr