Μεταφυσικές Αναζητήσεις

      Στα κείμενα αυτά, ο συγγραφέας Δημήτριος Η. Μακρυγιάννης καταθέτει τις επιστημονικές και φιλοσοφικές απόψεις του για τα φυσικά ή μεταφυσικά ερωτήματα και προβλήματα, που αναδύονται σε κάθε σημαντική πρόοδο των επιστημών.

16

Η προσωπικότητα στη μετενσάρκωση

      Ό­πως έ­χο­με ε­ξη­γή­σει, κα­τά την με­τεν­σάρ­κω­ση, η ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα κα­τέρ­χε­ται και «εγ­κλω­βί­ζε­ται» μέ­σα στον υ­λι­κό μη­χα­νι­σμό ε­νός σώ­μα­τος. Ά­ρα, η προ­σω­πι­κό­τη­τά της δεν υ­φί­στα­ται κα­μί­α με­τα­βο­λή, πα­ρά μό­νον το ό­τι α­ναγ­κά­ζε­ται να κι­νεί­ται σε πο­λύ πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νο χώ­ρο.

      Ε­κεί­νο που αλ­λά­ζει φαι­νο­με­νι­κά, εί­ναι οι ε­ξω­τε­ρι­κές εκ­δη­λώ­σεις της και η συμ­πε­ρι­φο­ρά της έ­ναν­τι των άλ­λων αν­θρώ­πων, αλ­λά και του κοι­νω­νι­κού της πε­ρι­βάλ­λον­τος. Και για να γί­νει πιο κα­τα­νο­η­τό αυ­τό το θέ­μα, πα­ρο­μοι­ά­ζου­με τις δι­ά­φο­ρες εν­σαρ­κώ­σεις με τους ρό­λους που κα­λεί­ται να παί­ξει έ­νας η­θο­ποι­ός κα­τά την διά­ρκεια της κα­ρι­έ­ρας του. Οι ρό­λοι αλ­λά­ζουν αλ­λά ο η­θο­ποι­ός πα­ρα­μέ­νει ο ί­διος.

      Ας πά­ρου­με για πα­ρά­δειγ­μα τον η­θο­ποι­ό Λάμ­προ Κων­σταν­τά­ρα. Σε δι­ά­φο­ρους ρό­λους του ή­ταν Υ­πουρ­γός, α­ξι­ω­μα­τι­κός του Πο­λε­μι­κού Ναυ­τι­κού, κα­πε­τά­νιος ναυα­γός, πλού­σιος γλεν­τζές, ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ας, α­γρό­της, τρε­λός α­πό το κέρ­δος λα­χεί­ου, με­τα­νά­στης στην Α­φρι­κή κ.λπ.

      Σε ό­λες αυ­τές τις ται­νί­ες ή­ταν κά­τι δι­α­φο­ρε­τι­κό, αλ­λά μό­νον α­πό ε­ξω­τε­ρι­κής πλευ­ράς. Α­πό την ά­πο­ψη της ου­σί­ας ε­ξα­κο­λου­θού­σε να εί­ναι πάν­το­τε ο ί­διος α­κρι­βώς άν­θρω­πος. Σε κά­θε ρό­λο του εί­χε και έ­να δι­α­φο­ρε­τι­κό ό­νο­μα, αλ­λά το πραγ­μα­τι­κό του ό­νο­μα ή­ταν ε­κεί­νο που εί­χε ως η­θο­ποι­ός, δηλ. Λάμ­προς Κων­σταν­τά­ρας.

      Το ί­διο συμ­βαί­νει και με ό­λους τους αν­θρώ­πους. Σε κά­θε εν­σάρ­κω­σή μας αλ­λά­ζει μό­νον η ε­ξω­τε­ρι­κή μας εμ­φά­νι­ση, αλ­λά η προ­σω­πι­κό­τη­τα κα­θ’ ε­αυ­τή πα­ρα­μέ­νει α­με­τά­βλη­τη. Δη­λα­δή, κά­θε εν­σάρ­κω­ση εί­ναι και έ­νας ρό­λος που κα­λού­μα­στε να παί­ξου­με ή μάλ­λον να τον φέ­ρου­με σε πέ­ρας, χω­ρίς να γνω­ρί­ζου­με, ή μάλ­λον χω­ρίς να αν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε ό­τι αυ­τός εί­ναι α­πλά έ­νας ρό­λος, ο ο­ποί­ος δεν έ­χει κα­μί­α σχέ­ση με την κα­θ’ ε­αυ­τή υ­πό­στα­σή μας.

      Ό­πως εί­πα­με και σε προ­η­γού­με­νο κεί­με­νό μας (αρ. 7) το πρό­γραμ­μα της ζω­ής μας κα­ταρ­τί­ζε­ται πριν α­πό την εν­σάρ­κω­σή μας, με την βο­ή­θεια και κα­θο­δή­γη­ση των Ου­ρα­νί­ων Δι­δα­σκά­λων. Εί­ναι δε πο­λύ ση­μαν­τι­κό να γνω­ρί­ζου­με, ό­τι η κά­θε ον­τό­τη­τα α­πο­δέ­χε­ται πλή­ρως και συμ­φω­νεί με ό­λες τις φά­σεις αυ­τού του προ­γράμ­μα­τος.

      Άλ­λω­στε, δεν θα μπο­ρού­σε να υ­πάρ­ξει ε­ξα­ναγ­κα­στι­κή ε­πι­βο­λή ο­ποι­ασ­δή­πο­τε κα­τα­στά­σε­ως, δι­ό­τι η ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση α­πο­τε­λεί τον θε­με­λι­ώ­δη κα­νό­να της αν­θρώ­πι­νης συμ­πε­ρι­φο­ράς. Δεν θα ή­ταν δυ­να­τόν να συν­τε­λε­στεί πραγ­μα­τι­κή και ου­σι­α­στι­κή ε­ξέ­λι­ξη μιας ον­τό­τη­τος η ο­ποί­α δεν θα ε­νερ­γού­σε με ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση.

      Εί­πα­με ό­μως, ό­τι κα­τά την γή­ι­νη δι­α­δρο­μή του ο άν­θρω­πος μπο­ρεί να δι­α­πρά­ξει και κι­νή­σεις οι ο­ποί­ες δεν υ­πά­γον­ται στα πλαί­σια του προ­κα­θο­ρι­σμέ­νου προ­γράμ­μα­τος, α­κρι­βώς ε­πει­δή ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­φί­στα­ται η ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση. Οι κι­νή­σεις αυ­τές μπο­ρεί να τον ο­δη­γή­σουν σε άλ­λες κα­τα­στά­σεις, οι ο­ποί­ες συ­νή­θως εί­ναι ε­πώ­δυ­νες ή βλα­πτι­κές για τον άν­θρω­πο, δι­ό­τι ξέ­φυ­γαν α­πό τα πλαί­σια της σω­στής πο­ρεί­ας του.

      Συ­νε­πώς ό­λα τα προ­βλή­μα­τα, α­σθέ­νει­ες, δυ­σχέ­ρει­ες, α­τυ­χή­μα­τα κ.λπ., που αν­τι­με­τω­πί­ζουν οι άν­θρω­ποι έ­χουν δύ­ο αι­τι­ο­λο­γί­ες: α) Υ­πήρ­χαν ως ει­κό­νες στο πρό­γραμ­μα της ζω­ής τους και εμ­φα­νί­στη­καν ε­πει­δή α­κο­λού­θη­σαν την συγ­κε­κρι­μέ­νη δι­α­δρο­μή. Και β) προ­έ­κυ­ψαν α­πό λαν­θα­σμέ­νες κι­νή­σεις των ι­δί­ων, λό­γω εκ­φυ­γής α­πό τις δι­α­δρο­μές του προ­γράμ­μα­τος.

      Ε­πει­δή ως γή­ι­νοι άν­θρω­ποι δεν γνω­ρί­ζου­με το πε­πρω­μέ­νο μας (ό­πως ε­ξη­γή­θη­κε στο κεί­με­νο αρ. 7), δεν εί­ναι δυ­να­τόν να αν­τι­λη­φθού­με ποι­α α­πό τις δύ­ο αι­τι­ο­λο­γί­ες ι­σχύ­ει σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση. Γι’ αυ­τό πρέ­πει να αν­τι­με­τω­πί­ζου­με τα πάν­τα με σθέ­νος και αι­σι­ο­δο­ξί­α, προ­σπα­θών­τας να δι­ορ­θώ­νου­με τα λά­θη μας, με την βε­βαι­ό­τη­τα ό­τι ό­λα ό­σα μας συμ­βαί­νουν γί­νον­ται για το κα­λό μας.

 

 

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr