Η λέ­ξη «πνεύ­μα» έ­χει δύ­ο κύ­ρι­ες με­τα­φυ­σι­κές ση­μα­σί­ες: Πρώ­τον, ση­μαί­νει το στοι­χεί­ο του αν­θρώ­που, το ο­ποί­ο μα­ζί με την ψυ­χή α­πο­τε­λούν την ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα. Και δεύ­τε­ρον, ση­μαί­νει και την ί­δια την ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα, η ο­ποί­α α­πο­κα­λεί­ται ε­πί­σης και «ψυ­χή». Ε­δώ θα α­σχο­λη­θού­με με την δεύ­τε­ρη ση­μα­σί­α. (Η δι­α­φο­ρά των ση­μα­σι­ών γί­νε­ται αν­τι­λη­πτή α­πό τα συμ­φρα­ζό­με­να).

      Σε προ­η­γού­με­να κεί­με­νά μας έ­χου­με α­σχο­λη­θεί αρ­κε­τά με αυ­τές τις έν­νοι­ες, αλ­λά χρει­ά­ζε­ται να δι­ευ­κρι­νί­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο τον ό­ρο «πνεύ­μα», δι­ό­τι στην αν­τί­λη­ψη των α­πλών αν­θρώ­πων ε­κλαμ­βά­νε­ται σαν κά­τι το υ­περ­φυ­σι­κό και α­νε­ξή­γη­το. Η ά­γνοι­α αυ­τή έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα και τον α­ό­ρι­στο φό­βο που δι­α­κα­τέ­χει με­ρι­κούς, ό­ταν αν­τι­με­τω­πί­ζουν τέ­τοι­α θέ­μα­τα.

      Τα πνεύ­μα­τα, λοι­πόν, ως ον­τό­τη­τες, δεν δι­α­φέ­ρουν σε τί­πο­τε α­πό τις ον­τό­τη­τες των αν­θρώ­πων. Δη­λα­δή, ο κά­θε άν­θρω­πος εί­ναι έ­να πνεύ­μα εγ­κλω­βι­σμέ­νο μέ­σα στο υ­λι­κό σώ­μα, ε­νώ το πνεύ­μα εί­ναι έ­νας άν­θρω­πος α­πε­λευ­θε­ρω­μέ­νος α­πό το υ­λι­κό σώ­μα του.

      Με άλ­λα λό­για, κα­τά την γέν­νη­ση έ­να πνεύ­μα εγ­κλω­βί­ζε­ται μέ­σα στο σώ­μα (εν­σαρ­κώ­νε­ται) και γί­νε­ται άν­θρω­πος, ε­νώ κα­τά τον θά­να­το, πε­θαί­νει ο άν­θρω­πος και το πνεύ­μα (δηλ. η ψυ­χή) ε­λευ­θε­ρώ­νε­ται α­πό τα δε­σμά του σώ­μα­τος και ε­πα­νέρ­χε­ται στην αρ­χι­κή του κα­τά­στα­ση.

      Α­πό φυ­σι­κή πλευ­ρά, η κυ­ρι­ό­τε­ρη δι­α­φο­ρά των δύ­ο κα­τα­στά­σε­ων εί­ναι, ό­τι ως άν­θρω­ποι κι­νού­μα­στε στις τρεις δι­α­στά­σεις, ε­νώ τα πνεύ­μα­τα κι­νούν­ται στην τέ­ταρ­τη δι­ά­στα­ση. Δι­ευ­κρι­νί­ζου­με δε, ό­τι η τέ­ταρ­τη δι­ά­στα­ση δεν εί­ναι ο χρό­νος (ό­πως δέ­χε­ται η θε­ω­ρί­α της σχε­τι­κό­τη­τας), αλ­λά εί­ναι ό­μοι­α με τις άλ­λες τρεις δι­α­στά­σεις. (Με την Μα­θη­μα­τι­κή ο­ρο­λο­γί­α, εί­ναι έ­νας Ευ­κλεί­δει­ος χώ­ρος τεσ­σά­ρων δι­α­στά­σε­ων).

      Τα πνεύ­μα­τα, με την πα­ρα­πά­νω ση­μα­σί­α, ταυ­τί­ζον­ται προς τις ον­τό­τη­τες των αν­θρώ­πων. Ε­πο­μέ­νως, με­τά τον θά­να­το, δι­α­τη­ρούν ό­λες τις γνώ­σεις και τα συ­ναι­σθή­μα­τα που εί­χαν ως άν­θρω­ποι, αλ­λά με πο­λύ δι­ευ­ρυ­μέ­νη αν­τί­λη­ψη ως προς τα αί­τια και τα αι­τια­τά των συ­ναι­σθη­μά­των και των γνώ­σε­ων που εί­χαν ως άν­θρω­ποι. Κα­τα­λα­βαί­νουν α­κό­μη και τους λό­γους των δο­κι­μα­σι­ών και των κα­τα­στά­σε­ων που πέ­ρα­σαν στην γή­ι­νη ζω­ή τους. Ε­πί πλέ­ον, με την λει­τουρ­γί­α της υ­περ-μνή­μης, εν­θυ­μούν­ται ό­λες τις προ­η­γού­με­νες δι­α­βι­ώ­σεις τους, α­να­γνω­ρί­ζουν τα σφάλ­μα­τά τους, και εν­τάσ­σον­ται στις Ου­ρά­νι­ες εκ­παι­δευ­τι­κές βαθ­μί­δες, α­νά­λο­γα με το ε­πί­πε­δο της ε­ξέ­λι­ξής τους.

      Ο Πνευ­μα­τι­κός Κό­σμος εί­ναι μια ά­ρι­στα ορ­γα­νω­μέ­νη Ου­ρά­νια Πο­λι­τεί­α, ό­που τα ά­πει­ρα πνεύ­μα­τα κα­τα­τάσ­σον­ται σε μια ε­ξε­λι­κτι­κή κλί­μα­κα, α­πό την κα­τώ­τα­τη βαθ­μί­δα μέ­χρι την α­νώ­τα­τη, ό­πως θα α­να­πτύ­ξου­με άλ­λη φο­ρά.

     Στους αν­θρώ­πους, με­τα­ξύ των δύ­ο στοι­χεί­ων της ον­τό­τη­τός τους, της ψυ­χής και του πνεύ­μα­τος, το στοι­χεί­ο που κυ­ρια­ρχεί εί­ναι το πνεύ­μα, το ο­ποί­ο α­πο­φα­σί­ζει για τα πάν­τα, έ­χον­τας ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση, ώ­στε να δι­α­κρί­νει το κα­λό α­πό το κα­κό. Ό­μως με­τά τον θά­να­το τα πράγ­μα­τα αν­τι­στρέ­φον­ται, και στις πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες το στοι­χεί­ο που κυ­ρια­ρχεί εί­ναι η ψυ­χή. Αυ­τό έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα να εί­ναι πο­λύ βρα­δύ­τε­ρη η ε­ξέ­λι­ξη της ον­τό­τη­τος στον Ου­ρά­νιο Κό­σμο, δι­ό­τι η ψυ­χή ε­νερ­γεί πάν­το­τε με την τε­λει­ό­τη­τα που έ­χει η θε­ϊ­κή φύ­ση της, ε­νώ το πνεύ­μα, ως α­τε­λές, α­κο­λου­θεί μεν, αλ­λά δεν εκ­παι­δεύ­ε­ται εύ­κο­λα, δι­ό­τι η ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση υ­πο­τάσ­σε­ται στην ψυ­χι­κή ε­νέρ­γεια.

      Τα οι­κεί­α πνεύ­μα­τα ε­ξα­κο­λου­θούν να εν­δι­α­φέ­ρον­ται για ό­λα τα ά­το­μα των οι­κο­γε­νει­ών τους και προ­σπα­θούν να τα βο­η­θή­σουν, α­νά­λο­γα με τις δυ­νά­μεις τους. Στον το­μέ­α αυ­τόν έ­νας ση­μαν­τι­κός πα­ρά­γων εί­ναι η μνή­μη των γή­ι­νων προς τους α­πελ­θόν­τες οι­κεί­ους των. Η μνή­μη γί­νε­ται ά­με­σα αν­τι­λη­πτή α­πό τα πνεύ­μα­τα και εν­δυ­να­μώ­νει το σθέ­νος τους, ό­πως και στη Γη, το εν­δι­α­φέ­ρον κά­ποι­ου προς έ­ναν συ­νάν­θρω­πό του εί­ναι ε­νι­σχυ­τι­κό για ε­κεί­νον που δέ­χε­ται την ο­ποι­α­δή­πο­τε βο­ή­θεια. Η μνή­μη προς τους νε­κρούς μπο­ρεί να εκ­δη­λω­θεί και με το ά­ναμ­μα ε­νός κε­ριού.

      Τα πνεύ­μα­τα, σε ο­ποι­α­δή­πο­τε βαθ­μί­δα και αν α­νή­κουν, μπο­ρούν να ε­πι­δρούν στα πράγ­μα­τα του κό­σμου μας, προ­κα­λών­τας τα λε­γό­με­να πνευ­μα­τι­στι­κά φαι­νό­με­να. Με αυ­τά θα α­σχο­λη­θού­με στο ε­πό­με­νο κεί­με­νό μας.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr