Στα προ­η­γού­με­να κεί­με­νά μας έ­χει γί­νει σα­φής ο δι­α­χω­ρι­σμός των δύ­ο κό­σμων. Ο Ου­ρά­νιος ή Πνευ­μα­τι­κός κό­σμος, και ο Γή­ι­νος ή Υ­λι­κός κό­σμος, συν­δέ­ον­ται με­τα­ξύ τους με μια Λε­ω­φό­ρο δι­πλής κα­τευ­θύν­σε­ως, ε­πά­νω στην ο­ποί­α κι­νούν­ται οι ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες. Α­πό την μί­α λω­ρί­δα της Λε­ω­φό­ρου κα­τέρ­χον­ται στη Γη για να εν­σαρ­κω­θούν, και α­πό την άλ­λη α­νέρ­χον­ται με­τά τον θά­να­το. Και ε­πει­δή οι γεν­νή­σεις και οι θά­να­τοι εί­ναι συ­νε­χείς, και οι δύ­ο λω­ρί­δες της λε­ω­φό­ρου εί­ναι συ­νε­χώς γε­μά­τες α­πό ψυ­χές που κι­νούν­ται σαν πο­τα­μός.

      Τό­σο κα­τά την κά­θο­δο ό­σο και κα­τά την ά­νο­δό τους, οι ψυ­χές εί­ναι τυ­φλές και κα­θο­δη­γούν­ται α­πό τον Άγ­γε­λο-Φύ­λα­κα, τον ο­ποί­ο πρέ­πει να α­κο­λου­θούν υ­πα­κού­ον­τας στις ο­δη­γί­ες του. Δι­ό­τι κα­τά την δι­α­δρο­μή πα­ρα­φυ­λάσ­σουν και τα Πο­νη­ρά πνεύ­μα­τα, τα ο­ποί­α προ­σπα­θούν να έλ­ξουν προς το μέ­ρος τους τις ψυ­χές, με ψευ­δείς ή δε­λε­α­στι­κές υ­πο­σχέ­σεις. Αυ­τά ή­σαν γνω­στά στους Πα­τέ­ρες της Εκ­κλη­σί­ας, οι ο­ποί­οι μι­λούν συ­χνά για τα «Τε­λώ­νια» των ψυ­χών.

      Οι ψυ­χές κα­τά την κά­θο­δό τους εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ευ­ά­λω­τες α­πό τα Πο­νη­ρά πνεύ­μα­τα, δι­ό­τι υ­πο­κύ­πτουν στις υ­πο­σχέ­σεις τους για με­γα­λύ­τε­ρες α­νέ­σεις και πλού­τη στην μελ­λον­τι­κή τους ζω­ή στη Γη. Βε­βαί­ως, ό­λα αυ­τά δί­δον­ται, ζη­τών­τας αν­τί­στοι­χα αν­ταλ­λάγ­μα­τα α­πό τις ον­τό­τη­τες, δη­λα­δή ό­τι θα α­κο­λου­θή­σουν τις υ­πο­δεί­ξεις τους προς το κα­κό.

      Στο μέ­σον της Λε­ω­φό­ρου που α­να­φέ­ρα­με, υ­πάρ­χει έ­να Φράγ­μα, α­πό το ο­ποί­ο δι­έρ­χον­ται οι ψυ­χές. Για τις κα­τερ­χό­με­νες ψυ­χές α­πο­κα­λεί­ται «Φράγ­μα της Λή­θης», δι­ό­τι κα­τά την δι­έ­λευ­σή τους λη­σμο­νούν τα πάν­τα, και κυ­ρί­ως ό­λα ό­σα έ­ζη­σαν και γνώ­ρι­σαν στον Ου­ρά­νιο κό­σμο. Οι α­να­μνή­σεις α­πό τις προ­η­γού­με­νες υ­πάρ­ξεις τους λη­σμο­νούν­ται μεν, αλ­λά σε ε­λά­χι­στες πε­ρι­πτώ­σεις εί­ναι δυ­να­τόν έ­νας άν­θρω­πος να θυ­μη­θεί με­ρι­κά πράγ­μα­τα α­πό κά­ποι­α προ­η­γού­με­νη δι­α­βί­ω­σή του. Μπο­ρεί να πε­ρι­γρά­φει ε­πα­κρι­βώς έ­να μέ­ρος που έ­ζη­σε, χω­ρίς να το έ­χει γνω­ρί­σει στην πα­ρού­σα ζω­ή του. Αν­τί­θε­τα, οι ει­κό­νες της Ου­ρά­νιας ζω­ής ου­δέ­πο­τε εί­ναι δυ­να­τόν να ε­πα­νέλ­θουν στη μνή­μη ε­νός αν­θρώ­που.

      Για τις α­νερ­χό­με­νες ψυ­χές το Φράγ­μα α­πο­κα­λεί­ται «Φράγ­μα της Υ­περ­μνή­μης» ή «Α­να­μορ­φω­τι­κή Ζώ­νη», δι­ό­τι οι ον­τό­τη­τες α­να­κτούν ό­λες τις προ­η­γού­με­νες μνή­μες τους, τό­σο α­πό την Γη ό­σο και α­πό τον Ου­ρα­νό. Στην Ελ­λη­νι­κή Μυ­θο­λο­γί­α το Φράγ­μα αυ­τό εί­ναι γνω­στό με την συμ­βο­λι­κή ο­νο­μα­σί­α «Κέρ­βε­ρος».

      Το κά­τω ά­κρον της Λε­ω­φό­ρου των ψυ­χών εί­ναι η Γη. Το ά­νω ά­κρον εί­ναι μια ει­δι­κή πε­ρι­ο­χή του Πνευ­μα­τι­κού κό­σμου, η ο­ποί­α α­πο­κα­λεί­ται «Κέν­τρον Δι­ερ­χο­μέ­νων». Ε­κεί με­τα­βαί­νουν ό­σες ψυ­χές έ­χουν α­πο­χω­ρή­σει α­πό τον γή­ι­νο κό­σμο, ώ­στε να α­κο­λου­θή­σουν τα ε­πό­με­να στά­δια της πο­ρεί­ας τους. Ε­πί­σης, ε­κεί με­τα­φέ­ρον­ται κα­τ’ αρ­χάς ό­σες ψυ­χές λαμ­βά­νουν την ά­δεια για νέ­α εν­σάρ­κω­ση, ώ­στε να κα­τέλ­θουν στην Γη α­πό την άλ­λη πλευ­ρά της Λε­ω­φό­ρου.

      Με­ρι­κοί άν­θρω­ποι δεν α­κο­λου­θούν τον σω­στό δρό­μο στη ζω­ή τους, αλ­λά δι­και­ο­λο­γούν­ται ό­τι θα δι­ορ­θω­θούν την ε­πό­με­νη φο­ρά που θα ξα­να­γεν­νη­θούν. Αυ­τοί ί­σως να πι­στεύ­ουν – θε­ω­ρη­τι­κά – στη με­τεν­σάρ­κω­ση. Δεν γνω­ρί­ζουν ό­μως, ό­τι δεν θα λά­βουν εύ­κο­λα την ά­δεια για νέ­α εν­σάρ­κω­ση, δι­ό­τι θα α­κο­λου­θή­σουν την ί­δια τα­κτι­κή. Θα πα­ρα­μεί­νουν λοι­πόν, για με­γά­λο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα, με­τέ­ω­ροι και α­νε­ξέ­λι­κτοι στον Πνευ­μα­τι­κό κό­σμο, σαν πε­ρι­πλα­νώ­με­να ή ά­στα­τα πνεύ­μα­τα, τα ο­ποί­α μπο­ρεί και να εν­τα­χθούν στις τά­ξεις του Πο­νη­ρού.

      Για να λά­βει μί­α ψυ­χή την ά­δεια προς εν­σάρ­κω­ση, πρέ­πει να υ­πο­σχε­θεί ό­τι θα α­κο­λου­θή­σει τον δρό­μο του κα­λού και α­γα­θού κα­τά την διά­ρκεια της γή­ι­νης ζω­ής της. Η υ­πό­σχε­ση αυ­τή εί­ναι έ­να εί­δος «συμ­βο­λαί­ου», το ο­ποί­ο πρέ­πει να τη­ρη­θεί α­πα­ρέγ­κλι­τα. Η ον­τό­τη­τα στη Γη έ­χει λη­σμο­νή­σει την υ­πό­σχε­σή της, ό­μως αυ­τή εί­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη στο υ­πο­συ­νεί­δη­τό της και συ­νι­στά το κρι­τή­ριο κα­τά την α­πο­λο­γί­α της με­τά τον θά­να­το, δηλ. κα­τά πό­σον τή­ρη­σε ή ό­χι τους ό­ρους του «συμ­βο­λαί­ου» της. Α­πό τον έ­λεγ­χο αυ­τόν α­κο­λου­θεί η α­μοι­βή ή η τι­μω­ρί­α της.

      Τα μυ­στή­ρια της α­νό­δου και κα­θό­δου των ψυ­χών εί­ναι πολ­λά και με­γά­λα. Ε­δώ δώ­σα­με μό­νον μια γε­νι­κή πε­ρι­γρα­φή για τα κυ­ρι­ό­τε­ρα στά­δια που δι­έρ­χον­ται.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr