Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής, που σημαίνει το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης και ότι μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα.

      Αυτή η κοινή έννοια του θανάτου είναι υποκειμενική. Από όσα έχουμε αναπτύξει μέχρι τώρα, γίνεται κατανοητό ότι ουσιαστικά δεν υφίσταται θάνατος αλλά μόνο αλλαγή καταστάσεως για την οντότητα

      Όταν ένας άνθρωπος κοιμάται και ονειρεύεται, ζει τις καταστάσεις του ονείρου του σαν να είναι πραγματικές. Δεν καταλαβαίνει ότι είναι μόνον φαινομενικές, δηλαδή απατηλές και υποκειμενικές, σαν δημιουργήματα του μυαλού του. Κανένας άλλος από όσους βρίσκονται δίπλα του, δεν συμμετέχει στις καταστάσεις αυτές.

      Όταν ξυπνήσει αυτός ο άνθρωπος, εξαφανίζονται οι καταστάσεις του ονείρου και βρίσκεται σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Από την απατηλή πραγματικότητα του ονείρου βρίσκεται στην υπαρκτή πραγματικότητα της φυσικής ζωής. Η αλλαγή αυτή μοιάζει σαν ένας μικρός θάνατος, διότι ο άνθρωπος «πεθαίνει» από την ζωή του ονείρου και «ανασταίνεται» στη φυσική ζωή.

      Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον φυσικό θάνατο. Δηλαδή ο άνθρωπος «πεθαίνει» στη φυσική ζωή και «ανασταίνεται» στην πνευματική ζωή του ουράνιου κόσμου, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που ζούμε τώρα. Η αναλογία μεταξύ του ονείρου και της φυσικής ζωής είναι παρόμοια με την αναλογία μεταξύ φυσικής ζωής και πνευματικής ζωής.

      Ό,τι λοιπόν συμβαίνει με το ξύπνημα από το όνειρο, το ίδιο συμβαίνει και με τον φυσικό θάνατο. Δηλαδή, δεν σημαίνει το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά αποτελεί μόνον το ξύπνημα σε μια άλλη κατάσταση. Γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι δίδυμοι αδελφοί, τέκνα της Νύχτας και του Ερέβους.

      Η ουσιαστική οντότητα του ανθρώπου είναι η ψυχή του. Το σώμα δεν αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της οντότητός του, διότι είναι μόνον ένας μηχανισμός που επιτρέπει στην ψυχοπνευματική οντότητα να διαβιώνει μέσα στον υλικό κόσμο.

      Και τώρα θα διερωτηθεί κάποιος: «Τι σκοπό έχει η φυσική ζωή, αφού συνίσταται απλώς σε μια ονειρική κατάσταση;». Η απάντηση στο ερώτημα αυτό διευκολύνεται πάλι από την αναλογία μεταξύ του ύπνου και της φυσικής ζωής.

      Ο άνθρωπος, όταν βλέπει ένα πολύ έντονο όνειρο, επηρεάζεται ψυχολογικά και μπορεί αυτό να του αλλάξει ολόκληρη την πορεία της ζωής του. Άρα τα όνειρα μπορεί να είναι φαινομενικά, αλλά έχουν και πραγματικά αποτελέσματα.

      Στην περίπτωση μιας ανθρώπινης οντότητος, έχουμε δώσει την διάκριση μεταξύ του πνεύματος και της ψυχής. Στον πνευματικό κόσμο το κυρίαρχο στοιχείο είναι η ψυχή, η οποία, ως θεϊκή ουσία, είναι αλάνθαστη και επιβάλλεται στο πνεύμα, το οποίο υποκύπτει στη θέλησή της. Έτσι όμως δεν μπορεί να εκπαιδευτεί για να διορθώσει τα ελαττώματα και τις ελλείψεις του.

      Στην υλική ζωή αντιστρέφονται οι όροι και κυρίαρχο είναι το πνεύμα. Έτσι μπορεί να ενεργεί ελεύθερα και να εκδηλώνει απρόσκοπτα τις φυσικές τάσεις του, είτε αυτές είναι καλές είτε κακές. Έτσι μπορεί να εκπαιδεύεται κατάλληλα, ή μάλλον να αυτο-εκπαιδεύεται, μέχρις ότου φτάσει στο σημείο ο άνθρωπος να διορθώσει μόνος του τα ελαττώματα και τις ελλείψεις του. Επακολουθεί δε, μετά τον θάνατο, η απολογία του και οι αμοιβές ή οι ποινές, όπως έχουμε εξηγήσει σε άλλο κείμενο.

      Επομένως η γήινη ζωή μας είναι μια μορφή «υπνοπαιδείας», κατά τη διάρκεια της οποίας είναι σαν να δίνουμε συνεχώς εξετάσεις σε διάφορα θέματα, ανάλογα με τις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε. Ο δε θάνατος είναι η λήξη των εξετάσεων για να πάρουμε τη βαθμολογία μας, ανάλογα με όσα έχουμε γράψει με τη συμπεριφορά μας και γενικά με τις ενέργειές μας στο «όνειρο» της γήινης ζωής μας.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.divinelight.org.gr