Επειδή το μυστήριο του θανάτου απασχολεί πολλούς ανθρώπους, θεωρήσαμε σκόπιμο να επεκταθούμε και σε μερικές άλλες πλευρές του, και συγκεκριμένα στα φαινόμενα που συμβαίνουν λίγο πριν και μετά τον θάνατο ενός ανθρώπου.

      Στη θρησκεία ο θάνατος αποκαλείται «κοίμηση», και για κάποιον που πέθανε λέγεται ότι «κοιμήθηκε». Αντίθετα στον πνευματισμό ο θάνατος αποκαλείται «ανάκληση». Δηλαδή, μια ψυχοπνευματική οντότητα αποστέλλεται στον υλικό κόσμο και με τη γέννηση ενδύεται τον βιολογικό μηχανισμό του σώματος, ενώ με τον θάνατο αποβάλλει αυτό το ένδυμα και ανακαλείται πάλι στον Ουράνιο κόσμο.

      Η διαδικασία του θανάτου, λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια αλλαγή καταστάσεως για την οντότητα, όπως έχουμε εξηγήσει. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τι πρόκειται να αντιμετωπίσει, είναι φυσικό να διακατέχεται από αγωνία για το μέλλον, σε συνδυασμό με τον φόβο ότι ίσως πρόκειται να εξαφανιστεί, δηλαδή να πάψει να υπάρχει.

      Αυτή η κατάστασή του είναι γνωστή στα οικεία πνεύματα (γονείς, φίλους κ.λπ.) και τον πλησιάζουν προκειμένου να τον ενισχύσουν στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει με ηρεμία την επικείμενη αλλαγή. Συνεπώς, ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στους ανθρώπους, όταν πλησιάζει ο θάνατος, είναι να βλέπουν γνωστά τους πρόσωπα, που είχαν πεθάνει παλαιότερα, και ακόμη να συνομιλούν μαζί τους για πολλά πράγματα που τους ενδιαφέρουν.

      Έτσι κατά την περίοδο αυτή, λίγο πριν από τον θάνατο, ό άνθρωπος αποκτά διευρυμένες οραματικές ικανότητες. Πολλές φορές δεν ομολογεί τι βλέπει, για να μην νομίσουν ότι τρελάθηκε. Ακόμη, είναι δυνατόν τα οικεία πνεύματα να του μεταδώσουν και τις εικόνες μελλοντικών γεγονότων, οπότε φαίνεται πως έχει αποκτήσει και προφητικές ικανότητες. Όλα αυτά συμβαίνουν συχνά, αλλά όχι πάντοτε.

      Αμέσως μετά τον θάνατο η οντότητα, απελευθερωμένη από τα δεσμά του σώματος, βλέπει και αισθάνεται τα πάντα. Στην αρχή είναι σαν ναρκωμένη, όπως ένας άνθρωπος που σηκώνεται από έναν βαθύ ύπνο. Όταν συνέλθει κάπως, ομιλεί προς τους παρευρισκόμενους οικείους της, αλλά δεν γίνεται ακουστή, διότι βρίσκεται πλέον σε άλλη διάσταση. Όμως η θέα του άψυχου σώματος μπορεί να την συγκλονίσει. Γι’ αυτό οι Πυθαγόρειοι έλεγαν: «ἀποδημοῦντα μή ἐπιστρέφεσθαι». Δηλαδή, όταν αποδημεί κάποιος, καλό είναι να μην στρέφει την προσοχή του προς το νεκρό σώμα του.

      Ο θάνατος δημιουργεί ένα άνοιγμα στον διαχωριστικό φραγμό μεταξύ των δύο κόσμων (του Ουράνιου και του γήινου), προκειμένου να διέλθει η απερχόμενη ψυχή. Δια μέσου του ανοίγματος μπορεί να εκδηλώνεται ευκολότερα η ενέργεια των παρευρισκόμενων πνευμάτων.

      Το άνοιγμα αυτό διατηρείται και για μικρό διάστημα μετά τον θάνατο, οπότε συμβαίνουν απλά πνευματιστικά φαινόμενα. Τέτοια είναι: Ένα αντικείμενο βρίσκεται σε άλλη θέση, χωρίς να το έχει μετακινήσει κανένας. Μια κουρτίνα κινείται σε κλειστό δωμάτιο, σαν από φύσημα αέρα. Ακούγεται ένας υπόκωφος δυνατός κρότος στο εσωτερικό ενός ξύλινου επίπλου. Εμφανίζεται ένας κινούμενος φωτεινός αστερίσκος. Διαχέεται άγνωστο άρωμα στην ατμόσφαιρα κ.λπ. Όλα αυτά προέρχονται από ενέργειες πνευμάτων και αποσκοπούν στο να έλξουν την προσοχή των ανθρώπων στην ύπαρξη του αοράτου κόσμου και να δείξουν ότι ο άνθρωπος δεν χάθηκε με τον θάνατο, αλλά εξακολουθεί να ζει ως ψυχή στην τέταρτη διάσταση.

      Τέλος είναι συνηθισμένο και το φαινόμενο των φασματικών εμφανίσεων της οντότητος σε άλλα γνωστά της πρόσωπα, που βρίσκονται μακριά και δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει. Οι εμφανίσεις αυτές δεν γίνονται από την ίδια την οντότητα, αλλά από άλλα πνεύματα, (όπως είναι οι άγγελοι φύλακες), τα οποία λαμβάνουν την μορφή της. Αυτά όμως υπάγονται σε άλλο κεφάλαιο.

      Τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα πριν και μετά τον θάνατο, μπορούν να αποτελέσουν μια πολύ καλή εισαγωγική βαθμίδα για τη μελέτη του πνευματισμού.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.divinelight.org.gr