Στο ερώτημα αυτό έχουμε ήδη απαντήσει σε προηγούμενα κείμενά μας, αλλά θα επαναλάβουμε κάποια πράγματα, συμπληρώνοντας μερικές άλλες πλευρές του θέματος.

      Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του (δηλαδή στο υποσυνείδητο) όλα τα βάρη και τα ανομήματα που έχει διαπράξει στις παλαιότερες διαβιώσεις του, αλλά και στην τρέχουσα ζωή του. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να απαλλαγεί από τα βάρη αυτά, στα οποία δίδεται η γενική ονομασία «κάρμα».

      Ο ίδιος ο άνθρωπος, εδώ στη Γη δεν γνωρίζει ποιο είναι το κάρμα του. Όταν όμως βρισκόταν ακόμη στον Ουράνιο κόσμο, γνώριζε πολύ καλά ολόκληρο το κάρμα του, διότι θυμόταν όλα όσα είχε διαπράξει κατά τις γήινες ενσαρκώσεις του. Αυτά τα βάρη τον κρατούσαν καθηλωμένο και τον εμπόδιζαν να προχωρήσει σε ανώτερα επίπεδα στην πνευματική του εξέλιξη. Έπρεπε λοιπόν να απαλλαγεί από αυτά. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ήταν να ενσαρκωθεί πάλι στη Γη, ώστε μέσα από τις δοκιμασίες της υλικής ζωής να καθαρίσει ο εσωτερικός του κόσμος από το αρνητικό κάρμα.

      Η απόφαση για τη νέα ενσάρκωση λαμβάνεται με την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.  Δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός. Επίσης με την ελεύθερη βούληση συμφωνεί να υποστεί τα δεινά της νέας ζωής του διότι αντιλαμβάνεται πως είναι απαραίτητα για τον σκοπό της εξιλέωσής του, και έχει την πεποίθηση ότι θα καταφέρει να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια και τις δοκιμασίες που θα του παρουσιαστούν.

      Η κάθε οντότητα ενσαρκώνεται στη Γη ως νέος άνθρωπος, χωρίς να θυμάται τις προηγούμενες διαβιώσεις του. Το κάρμα όμως παραμένει στο υποσυνείδητο και πρέπει να εξαλειφθεί. Αυτό θα συμβεί όταν ο άνθρωπος υποστεί στον εαυτό του όλα τα κακά που έχει διαπράξει εις βάρος των άλλων. Αυτή είναι η βασική αιτία όλων των δοκιμασιών, οι οποίες είναι θεραπευτικές διαδικασίες και όχι τιμωρίες.

      Όπως λοιπόν, για κάθε ασθένεια εφαρμόζεται διαφορετική θεραπευτική αγωγή, έτσι και σε κάθε άνθρωπο εφαρμόζονται διαφορετικές διαδικασίες για την απαλλαγή από το κάρμα του. Εάν κατορθώσει να το αποβάλει με άλλους τρόπους, όπως με καλές πράξεις και την αγαθότητα, τότε απαλλάσσεται από ένα μέρος των δοκιμασιών.

      Πολλές φορές οι άνθρωποι καταφέρονται εναντίον του Θεού για τα βάσανα και τις δοκιμασίες που υφίστανται. Λένε ότι ο Θεός είναι άδικος, επειδή στερεί τα βασικά αγαθά από όσους έχουν απόλυτη ανάγκη, ενώ τα παρέχει άφθονα σε όσους δεν τα χρειάζονται και τα σπαταλούν άσκοπα.

      Διαμαρτύρονται για τις ασθένειες ή αναπηρίες που τους κάνουν να υποφέρουν, ενώ άλλοι άνθρωποι, άδικοι και ασεβείς μέσα στην κοινωνία, χαίρουν άκρας υγείας.

      Όλα αυτά, και πολλά άλλα της ίδιας κατηγορίας, δεν έχουν καμία σχέση με την αγαθότητα του θεού, διότι δεν επεμβαίνει ο ίδιος, αλλά όλα ρυθμίζονται αυτόματα από τους Θείους Νόμους, οι οποίοι θεσπίστηκαν πριν από την Δημιουργία των Κόσμων. Δηλαδή, ο Θεός δεν τιμωρεί, αλλά οι άνθρωποι αυτό-τιμωρούνται για όσα διέπραξαν, έστω και αν δεν τα ενθυμούνται στην  παρούσα ζωή τους.

      Η ζωή του ανθρώπου στη Γη δεν είναι μονόδρομος, αλλά περιλαμβάνει πολλές εναλλακτικές διαδρομές, τις οποίες ο ίδιος επιλέγει ελεύθερα κατά την πορεία του. Το συνολικό πρόγραμμα της ζωής του καθορίστηκε πριν από την ενσάρκωσή του και το αποδέχτηκε πλήρως. Πρόκειται για ένα είδος «συμβολαίου» μεταξύ της οντότητος που ενσαρκώνεται και του Πνευματικού Κόσμου. Και μετά τον θάνατο, γίνεται ο έλεγχος κατά πόσον ακολούθησε στην πράξη τους όρους του συμβολαίου του, οπότε και λαμβάνει τις ανάλογες αμοιβές ή ποινές.

      Η σύμφωνη γνώμη της οντότητος για το πρόγραμμα της ζωής της, είναι απαραίτητη, διότι ουδέποτε παραβιάζεται η ελεύθερη βούληση.

      Την άποψη αυτή έχει εκφράσει και ο Πλάτων, περιγράφοντας τις οντότητες οι οποίες πρόκειται να ενσαρκωθούν. Εκεί υπάρχουν οι Διδάσκαλοι που τις καθοδηγούν, λέγοντας ότι οι ίδιες έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν τον τρόπο της ζωής που πρόκειται να ζήσουν. Καταλήγουν δε με την φράση «αἰτία ἑλομένου· θεός αναίτιος». Δηλαδή, η ευθύνη για όσα πρόκειται να συμβούν στον καθένα, ανήκει σε εκείνον που τα επέλεξε, ενώ ο θεός δεν έχει καμία ευθύνη, είναι αναίτιος. (Πολιτεία 617 e).

      Βεβαίως, όταν ο άνθρωπος περνάει μια δύσκολη κατάσταση, δεν μπορεί να σκέπτεται όλη αυτή την θεωρητική πλευρά των πραγμάτων. Προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να ανταπεξέλθει στην επώδυνη ταλαιπωρία του. Όμως όταν όλες οι δοκιμασίες περάσουν, αισθάνεται μεγάλη ανακούφιση, σαν να έφυγε από πάνω του ένα μεγάλο βάρος, διότι ουσιαστικά απαλλάχτηκε από το κάρμα που βάραινε τη συνείδησή του. Άρα, η θεραπευτική ιδιότητα του πόνου γίνεται αντιληπτή μετά την ολοκλήρωση της θεραπευτικής αγωγής.

      Μια απλή λαϊκή γυναίκα είπε κάποτε ότι «Τα βάσανα της ζωής λιώνουν τις αμαρτίες». Αυτό το απόφθεγμα είναι ακριβέστατο στην ουσία του. Ευχαριστώ.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr