Ο άνθρωπος βλέπει γύρω του ότι όλα τα ζωντανά όντα κάποτε πεθαίνουν. Ταυτόχρονα, όμως, έχει και την υποσυνείδητη εντύπωση ή μάλλον την διαίσθηση, ότι είναι αθάνατος. Έτσι από την μία πλευρά βλέπει την πραγματικότητα του θανάτου, και από την άλλη έχει στο υποσυνείδητό του την έννοια της αθανασίας. Αυτή η αντίφαση μεταξύ των εννοιών του θανάτου και της αθανασίας, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που απασχολεί τον κάθε άνθρωπο, έστω και αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει.

      Η αντίφαση αυτή οφείλεται στο ότι η έννοια της αθανασίας δεν αναφέρεται στην υλική υπόσταση του ανθρώπου, αλλά στην ψυχοπνευματική του οντότητα (δηλαδή στην ψυχή του) η οποία πράγματι είναι αθάνατη. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα για την αθανασία και την αιωνιότητα της ψυχής, όπως με τις εμφανίσεις σε συγγενικά ή και ξένα πρόσωπα, αλλά και με πολλά άλλα υπερφυσικά φαινόμενα.

      Πολλοί άνθρωποι εφαρμόζοντας την ιδέα της αθανασίας στον υλικό κόσμο, ασχολούνται αποκλειστικά σχεδόν με την περιουσία τους και τα υλικά τους συμφέροντα, νομίζοντας ότι θα τα απολαμβάνουν συνεχώς, όπως ο πλούσιος του Ευαγγελίου.

      Όμως ο άνθρωπος θα έπρεπε να ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι είναι η ζωή και ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του επάνω στη Γη. Διότι δια μέσου της σύντομης ζωής του ο άνθρωπος εκπαιδεύεται, μορφώνεται, αγωνίζεται, και στο τέλος αναμένει τη στιγμή της αναχώρησής του από τη Γη, η οποία ονομάζεται «θάνατος». Δηλαδή, αναχωρεί για τα επόμενα στάδια της εξέλιξής του στην ουράνια αθανασία του Πνευματικού Κόσμου.

      Σε προηγούμενο κείμενό μας (αρ. 28: Τι είναι ο θάνατος) εξηγήσαμε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει θάνατος. Αυτό που συμβαίνει πραγματικά, είναι ο διαχωρισμός της ψυχής από το υλικό της περίβλημα, το σώμα, και η επαναφορά της στο Αόρατο Κόσμο των Αθανάτων. Η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά αυτή την αλήθεια, αλλά το πνεύμα του ανθρώπου δεν έχει άμεση αντίληψη για την αθανασία της οντότητος, με αποτέλεσμα να διακατέχεται συχνά από αγωνία για το άγνωστο.

      Η ιδέα της αθανασίας μεταδίδεται μεν από την ψυχή στο πνεύμα, αλλά αυτό (το πνεύμα) την συλλαμβάνει με ασάφεια, διότι επηρεάζεται περισσότερο από την ύλη. Η εξισορρόπηση αυτών των δύο αντίθετων τάσεων, δηλαδή η κατανόηση του γήινου θανάτου και της ουράνιας αθανασίας, εξαρτάται από την εσωτερική καλλιέργεια του ανθρώπου.

      Όμως, εάν ο άνθρωπος δεν έχει φθάσει στην τελειότητα της εξέλιξής του, τότε η ουράνια αθανασία δεν θα είναι μόνιμη. Δηλαδή, θα αναγκαστεί κάποτε να ξαναγεννηθεί στον υλικό κόσμο, για να διανύσει μια νέα περίοδο υλικής ζωής. Αυτή είναι η μετενσάρκωση, όπως έχουμε εξηγήσει, η οποία συνεχίζεται μέχρις ότου επιτευχθεί η ολοκληρωμένη εκπαίδευση της οντότητος, από όλες τις πλευρές, οπότε μετά τον γήινο θάνατο θα παραμείνει μονίμως στην ουράνια αθανασία.

      Με την έννοια του θανάτου συσχετίζεται και η έννοια της γέννησης. Με τη διαφορά, ότι η θεώρησή τους από τους ανθρώπους είναι αντίθετη από την πνευματική τους έννοια. Συγκεκριμένα, η οντότητα που γεννιέται στη Γη, θεωρείται ότι «πεθαίνει» στον Ουρανό, επειδή φεύγει από εκεί για να ενσαρκωθεί. Και αντίθετα, η οντότητα που πεθαίνει στη Γη, γεννιέται στον Ουρανό, διότι επιστρέφει στον Πνευματικό Κόσμο.

      Επομένως, δεν υπάρχει θάνατος, με την έννοια της εξαφάνισης και της ανυπαρξίας. Όλα βαίνουν επάνω σε μια κυκλική διαδικασία. Με άλλα λόγια, όλοι έχουμε γεννηθεί και έχουμε πεθάνει πολλές φορές.

      Η συνεχής αλλαγή καταστάσεων από τον ένα Κόσμο στον άλλον είναι απαραίτητη για την τελειοποίηση των οντοτήτων και την εσωτερική τους καλλιέργεια. Σε κάθε διαβίωσή τους βρίσκονται σε πολύ διαφορετικές συνθήκες ζωής. Και ένας βασικός νόμος των συνθηκών αυτών είναι, ότι ο κάθε άνθρωπος οφείλει να υποστεί στον εαυτό του όσα κακά έχει κάνει στους άλλους. Μόνον έτσι εξιλεώνεται από τις αμαρτίες του, εάν δεν μετανοήσει γι’ αυτές, όσο βρίσκεται ακόμα στη ζωή. Διότι μετά τον θάνατο, δεν υπάρχει μετάνοια.

Ευ­χα­ρι­στώ.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr