Σχε­τι­κά με το αν υ­πάρ­χει ή ό­χι πε­πρω­μέ­νο, έ­χουν γί­νει και γί­νον­ται ά­πει­ρες φι­λο­σο­φι­κές και θε­ο­λο­γι­κές συ­ζη­τή­σεις. Αυ­τές ο­φεί­λον­ται κυ­ρί­ως στις δι­α­φο­ρε­τι­κές α­πό­ψεις των αν­θρώ­πων, για το ποι­α εί­ναι η α­κρι­βής έν­νοι­α του πε­πρω­μέ­νου.

      Σύμ­φω­να με την κοι­νή αν­τί­λη­ψη το πε­πρω­μέ­νο ση­μαί­νει κά­τι το α­να­πό­φευ­κτο, δηλ. κά­τι που δεν μπο­ρού­σε να γί­νει δι­α­φο­ρε­τι­κά. Ό­μως αυ­τή η ση­μα­σί­α ε­νώ εί­ναι σω­στή α­πό μια πλευ­ρά, εμ­πε­ρι­έ­χει και έ­να ου­σι­α­στι­κό λά­θος, το ο­ποί­ο θα προ­σπα­θή­σου­με να δι­ευ­κρι­νή­σου­με.

      Ο γε­νι­κός ο­ρι­σμός του πε­πρω­μέ­νου, ό­πως τον έ­χουν δώ­σει οι Ου­ρά­νιοι Δι­δά­σκα­λοι, εί­ναι ο ε­ξής: «Πε­πρω­μέ­νο εί­ναι αυ­τό που πρό­κει­ται να γί­νει και γί­νε­ται».

      Ο ο­ρι­σμός αυ­τός, ση­μαί­νει κα­τ’ αρ­χάς, ό­τι υ­πάρ­χουν πράγ­μα­τα τα ο­ποί­α ε­πρό­κει­το να γί­νουν, αλ­λά τε­λι­κά δεν έ­γι­ναν. Ε­πί­σης, ό­τι υ­πάρ­χουν πράγ­μα­τα τα ο­ποί­α γί­νον­ται, ε­νώ κα­νο­νι­κά δεν ε­πρό­κει­το να γί­νουν.

      Ό­λα αυ­τά χρει­ά­ζον­ται δι­ευ­κρι­νή­σεις, οι ο­ποί­ες βα­σί­ζον­ται στο θέ­μα της εν­σάρ­κω­σης και της ε­πα­νεν­σάρ­κω­σης. Συγ­κε­κρι­μέ­να, ό­ταν μια ον­τό­τη­τα πρό­κει­ται να εν­σαρ­κω­θεί, κα­ταρ­τί­ζε­ται το πρό­γραμ­μα της μελ­λον­τι­κής ζω­ής της, α­νά­λο­γα με τις α­νάγ­κες για την ε­ξέ­λι­ξή της, αλ­λά και το πο­σο­στό του κάρ­μα α­πό το ο­ποί­ο ο­φεί­λει να α­παλ­λα­γεί.

      Το πρό­γραμ­μα αυ­τό δεν εί­ναι μο­νό­δρο­μος, αλ­λά πε­ρι­λαμ­βά­νει πολ­λές ε­ναλ­λα­κτι­κές δι­α­δρο­μές. Δη­λα­δή, η ον­τό­τη­τα, α­νά­λο­γα με τις συν­θή­κες της ζω­ής της και το πε­ρι­βάλ­λον που θα βρε­θεί, θα έ­χει την δυ­να­τό­τη­τα να ε­πι­λέ­ξει ποι­α δι­α­δρο­μή θα α­κο­λου­θή­σει, έ­χον­τας ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση. Προ­φα­νώς οι δι­α­δρο­μές αυ­τές δεν εί­ναι α­πε­ρι­ό­ρι­στες, αλ­λά βρί­σκον­ται μέ­σα στα πλαί­σια των ε­κά­στο­τε συν­θη­κών.

      Κά­θε δι­α­δρο­μή εμ­πε­ρι­έ­χει τα ι­δι­αί­τε­ρα στοι­χεί­α της, τα ο­ποί­α εμ­φα­νί­ζον­ται ό­ταν η ον­τό­τη­τα ε­πι­λέ­ξει να την α­κο­λου­θή­σει.

      Για να γί­νουν πιο κα­τα­νο­η­τά ό­λα αυ­τά, τα πα­ρο­μοι­ά­ζου­με με το πρό­γραμ­μα ε­νός η­λε­κτρο­νι­κού παι­χνι­διού, κα­τά το ο­ποί­ο έ­να αν­θρω­πά­κι κι­νεί­ται στην ο­θό­νη, περ­νών­τας α­πό δι­ά­φο­ρες κα­τα­στά­σεις. Ό­λες οι ει­κό­νες των δι­α­δρο­μών του, κα­θώς και τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των κι­νή­σε­ών του, εί­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νες στο πρό­γραμ­μα του παι­χνι­διού, αλ­λά εμ­φα­νί­ζον­ται μό­νον ε­κεί­νες που υ­πά­γον­ται στην συγ­κε­κρι­μέ­νη δι­α­δρο­μή που θα α­κο­λου­θή­σει το αν­θρω­πά­κι.

      Αν­τί­στοι­χα, στον άν­θρω­πο ό­λες οι δυ­να­τές δι­α­δρο­μές της ζω­ής του εμ­πε­ρι­έ­χον­ται στο πρό­γραμ­μα που κα­ταρ­τί­στη­κε πριν α­πό την εν­σάρ­κω­σή του, το ο­ποί­ο α­πο­δέ­χτη­κε ο ί­διος και κα­τα­χω­ρή­θη­κε στον «σκλη­ρό δί­σκο» του υ­πο­συ­νει­δή­του του. Με­τά την γέν­νη­ση, το πρό­γραμ­μα αυ­τό αρ­χί­ζει να «τρέ­χει». Στην αρ­χή, βέ­βαι­α, δεν υ­πάρ­χουν πολ­λές δυ­να­τό­τη­τες ε­πι­λο­γής, αλ­λά με την ω­ρί­μαν­ση της ον­τό­τη­τος οι δυ­να­τές δι­α­δρο­μές γί­νον­ται πε­ρισ­σό­τε­ρες και η ε­πι­λο­γή ε­ξαρ­τά­ται α­πό την ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση του αν­θρώ­που.

      Ας υ­πο­θέ­σου­με, ό­τι σε κά­ποι­α δι­α­δρο­μή υ­πάρ­χει έ­να α­τύ­χη­μα. Ε­άν ο άν­θρω­πος α­κο­λου­θή­σει αυ­τήν την δι­α­δρο­μή, τό­τε θα του συμ­βεί το συγ­κε­κρι­μέ­νο α­τύ­χη­μα. Δηλ. θα εί­ναι κά­τι που ε­πρό­κει­το να συμ­βεί (ε­φό­σον υ­πήρ­χε ως δυ­να­τό­τη­τα μέ­σα στο πρό­γραμ­μα της ρο­ής της ζω­ής του), και συ­νέ­βη. Ό­μως δεν ή­ταν α­να­πό­φευ­κτο, δι­ό­τι δεν θα συ­νέ­βαι­νε ε­άν ο άν­θρω­πος α­κο­λου­θού­σε κά­ποι­α άλ­λη δι­α­δρο­μή, ο­πό­τε θα το α­πέ­φευ­γε.

      Σχε­τι­κά με το πα­ρά­δειγ­μα του η­λε­κτρο­νι­κού παι­χνι­διού, το «αν­θρω­πά­κι» που κι­νεί­ται στην ο­θό­νη εί­ναι ο ί­διος ο άν­θρω­πος, ο ο­ποί­ος κι­νεί­ται συ­νε­χώς μέ­σα στην «ο­θό­νη» του υ­λι­κού κό­σμου, ω­θού­με­νος α­πό τις δυ­νά­μεις που ε­δρεύ­ουν στο υ­πο­συ­νεί­δη­τό του. Ο δε «παί­κτης» που τον κι­νεί, εί­ναι η ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κή του ον­τό­τη­τα.

      Πρέ­πει ε­πί­σης να δι­ευ­κρι­νή­σου­με και το δεύ­τε­ρο σκέ­λος στον ο­ρι­σμό του πε­πρω­μέ­νου, ή­τοι ε­άν υ­πάρ­χουν πράγ­μα­τα τα ο­ποί­α γί­νον­ται ε­νώ δεν ε­πρό­κει­το να γί­νουν, δηλ. δεν ή­σαν κα­τα­γε­γραμ­μέ­να στο πρό­γραμ­μα της ζω­ής του αν­θρώ­που.

      Ε­φό­σον ο άν­θρω­πος έ­χει ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση, έ­χει και την δυ­να­τό­τη­τα να προ­βεί σε ε­νέρ­γει­ες οι ο­ποί­ες δεν ή­σαν προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νες. Μια τέ­τοι­α πε­ρί­πτω­ση εί­ναι η αυ­το­κτο­νί­α, η ο­ποί­α ου­δέ­πο­τε κα­τα­χω­ρεί­ται στο πρό­γραμ­μα της ζω­ής ε­νός αν­θρώ­που.

      Το θέ­μα αυ­τό εί­ναι μέ­γι­στο και ε­δώ δώ­σα­με τις κυ­ρι­ό­τε­ρες πτυ­χές του.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.divinelight.org.gr