Στα δύ­ο προ­η­γού­με­να κεί­με­να μας (αρ.12 & 13) α­να­φερ­θή­κα­με στις ψυ­χές των φυ­τών και των ζώ­ων, με α­φορ­μή έ­να έρ­γο πε­ρί του πνευ­μα­τι­σμού, προ­ερ­χό­με­νο α­πό τον εκ­κλη­σι­α­στι­κό χώ­ρο. Για την ο­λο­κλή­ρω­ση αυ­τού του θέ­μα­τος θα α­σχο­λη­θού­με πά­λι με τις ψυ­χές των αν­θρώ­πων, δι­ευ­κρι­νί­ζον­τας κά­ποι­α ι­δι­αί­τε­ρα ση­μεί­α.

      Ό­πως εί­ναι γνω­στό, ο άν­θρω­πος δη­μι­ουρ­γή­θη­κε «κα­τ’ ει­κό­να και ο­μοί­ω­σιν» του Θε­ού. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι οι αν­θρώ­πι­νες ψυ­χές δι­α­φέ­ρουν ου­σι­α­στι­κά α­πό ε­κεί­νες των φυ­τών και των ζώ­ων, δι­ό­τι εμ­πε­ρι­έ­χουν κά­ποι­ο ι­δι­αί­τε­ρο στοι­χεί­ο, το ο­ποί­ο τις κα­θι­στά α­νώ­τε­ρες θεί­ες υ­πάρ­ξεις. Και το στοι­χεί­ο αυ­τό εί­ναι ε­κεί­νο που οι Ου­ρά­νιοι Δι­δά­σκα­λοι έ­χουν α­πο­κα­λέ­σει «μυ­στι­κή α­πο­θή­κη», η ο­ποί­α εμ­πε­ρι­έ­χει τον σπιν­θή­ρα του Θε­ού. Ά­ρα, μό­νον ο άν­θρω­πος εί­ναι ό­μοι­ος προς τον Θε­όν, έ­χον­τας την δυ­να­τό­τη­τα να ε­ξε­λι­χθεί μέ­χρι τα α­νώ­τε­ρα ε­πί­πε­δα της Δη­μι­ουρ­γί­ας.

      Δεν έ­χουν δο­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρες ε­ξη­γή­σεις, για το τι α­κρι­βώς εί­ναι αυ­τή η «μυ­στι­κή α­πο­θή­κη». Θε­ω­ρη­τι­κά μπο­ρού­με να ει­πού­με, ό­τι α­πο­τε­λεί έ­να «κύτ­τα­ρο» της Θεί­ας Ου­σί­ας, ε­νώ ό­λες οι άλ­λες ψυ­χές δεν εί­ναι ο­λο­κλη­ρω­μέ­να «κύτ­τα­ρα», αλ­λά προ­έρ­χον­ται α­πό την Θεί­α Ε­νέρ­γεια, α­νά­λο­γα με τις δι­α­βαθ­μί­σεις του κά­θε όν­τος. Δη­λα­δή, ό­πως το κύτ­τα­ρο ε­νός ορ­γα­νι­σμού πε­ρι­έ­χει κα­τα­γε­γραμ­μέ­να σε μι­κρο­γρα­φί­α (στο DNA) τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ο­λό­κλη­ρου του ορ­γα­νι­σμού, έ­τσι και οι αν­θρώ­πι­νες ψυ­χές πε­ρι­έ­χουν σε μι­κρο­γρα­φί­α τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του Θε­ού.

      Ε­πα­να­λαμ­βά­νου­με, λοι­πόν, ό­τι δεν εί­ναι δυ­να­τόν τα ζώ­α να γί­νουν άν­θρω­ποι, μέ­σα α­πό την ε­ξέ­λι­ξή τους, ού­τε και οι άν­θρω­ποι να με­τα­μορ­φω­θούν σε ζώ­α.

      Τα ό­σα α­να­φέ­ρα­με για τις ψυ­χές, δί­νουν την α­πάν­τη­ση και σε έ­να άλ­λο θέ­μα που α­πα­σχο­λεί την ε­πι­στή­μη, δηλ. την λε­γό­με­νη κλω­νο­ποί­η­ση. Έ­τσι ο­νο­μά­στη­κε η προ­σπά­θεια δη­μι­ουρ­γί­ας πολ­λών ό­μοι­ων ορ­γα­νι­σμών α­πό το γε­νε­τι­κό υ­λι­κό ε­νός ορ­γα­νι­σμού. Οι προ­σπά­θει­ες αυ­τές φαί­νε­ται πως α­πέ­τυ­χαν και συ­νε­χί­ζουν να α­πο­τυγ­χά­νουν. Τα πα­ρεμ­φε­ρή πει­ρά­μα­τα δεν υ­πά­γον­ται στην πραγ­μα­τι­κή έν­νοι­α της κλω­νο­ποί­η­σης. Θε­ω­ρη­τι­κά ό­μως το θέ­μα ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­φί­στα­ται και να συ­ζη­τεί­ται.

       Ας υ­πο­θέ­σου­με, ό­τι με την κλω­νο­ποί­η­ση κα­τα­σκευ­ά­ζε­ται έ­νας ο­λο­κλη­ρω­μέ­νος τέ­λει­ος νέ­ος ορ­γα­νι­σμός, α­κρι­βώς ό­μοι­ος με ε­κεί­νον α­πό τον ο­ποί­ον προ­έρ­χε­ται το γε­νε­τι­κό υ­λι­κό του DNA. Ο ορ­γα­νι­σμός αυ­τός, θα εί­ναι μεν ταυ­τό­ση­μος α­πό την υ­λι­κή πλευ­ρά (του σώ­μα­τος), αλ­λά θα πα­ρα­μέ­νει α­δρα­νής και α­κί­νη­τος, δι­ό­τι δεν θα εμ­πε­ρι­έ­χει και το στοι­χεί­ο της κι­νή­σε­ως, την ψυ­χή. Η ψυ­χή του αρ­χι­κού ορ­γα­νι­σμού δεν κλω­νο­ποι­εί­ται, δι­ό­τι ως Θεί­α Ου­σί­α εί­ναι εν­τε­λώς ά­σχε­τη προς την ύ­λη του σώ­μα­τος.

      Οι άν­θρω­ποι δι­α­φέ­ρουν α­πό ό­λα τα άλ­λα όν­τα της Δη­μι­ουρ­γί­ας, δι­ό­τι δι­α­θέ­τουν και το στοι­χεί­ο του πνεύ­μα­τος. Η θεί­α ψυ­χή και το λο­γι­κό πνεύ­μα εί­ναι αρ­ρή­κτως συν­δε­δε­μέ­να και α­πο­τε­λούν την ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα. Λό­γω αυ­τής της σύν­δε­σης με­ρι­κοί πι­στεύ­ουν ό­τι το πνεύ­μα και η ψυ­χή εί­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κά ο­νό­μα­τα του ι­δί­ου στοι­χεί­ου. Κά­τι τέ­τοι­ο δεν μπο­ρεί να συμ­βαί­νει. Ε­κεί­νοι που έ­δω­σαν τα δι­α­φο­ρε­τι­κά ο­νό­μα­τα, γνώ­ρι­ζαν ό­τι πρό­κει­ται για δύ­ο δι­α­φο­ρε­τι­κά στοι­χεί­α της αν­θρώ­πι­νης ον­τό­τη­τος. (Με­ρι­κές ε­ξη­γή­σεις έ­χουν δο­θεί στα κεί­με­να αρ. 3-4).

      Έ­να άλ­λο πρό­βλη­μα εί­ναι ο χρό­νος δη­μι­ουρ­γί­ας των αν­θρώ­πι­νων ψυ­χών. Συ­νή­θως γί­νε­ται δε­κτό (ό­πως και στο έρ­γο που α­να­φέ­ρα­με), ό­τι οι ψυ­χές δεν προ­ϋ­πάρ­χουν, αλ­λά με κά­θε νέ­α ον­τό­τη­τα δη­μι­ουρ­γεί­ται υ­πό του Θε­ού μί­α νέ­α ψυ­χή. Στο έρ­γο αυ­τό λέ­γε­ται ό­τι ο Θε­ός «δι­α­χω­ρί­ζει και τας ι­δι­αι­τέ­ρας πνευ­μα­τι­κάς-ψυ­χι­κάς δι­α­κρί­σεις και δι­α­βαθ­μί­σεις η­μών, τας ι­δι­ο­φυ­ΐ­ας δη­λα­δή και τας με­γα­λο­φυ­ΐ­άς, ως και τας δι­α­φό­ρους καλ­λι­τε­χνι­κάς και τας λοι­πάς κλί­σεις, με α­πό­λυ­τη δι­και­ο­σύ­νη…».

      Με την ά­πο­ψη αυ­τή, ό­μως, α­να­κύ­πτουν πολ­λά προ­βλή­μα­τα, δι­ό­τι οι άν­θρω­ποι δεν εί­ναι πλέ­ον οι ί­διοι υ­πεύ­θυ­νοι για τις ι­κα­νό­τη­τες και τις κλί­σεις τους, α­φού έ­τσι δη­μι­ουρ­γή­θη­καν. Μπο­ρεί ο συγ­γρα­φέ­ας να μι­λά­ει για α­πό­λυ­τη δι­και­ο­σύ­νη, αρ­μο­νί­α και τε­λει­ό­τη­τα, αλ­λά εί­ναι προ­φα­νές ό­τι αυ­τή η ά­νι­ση κα­τα­νο­μή και οι δι­α­φο­ρο­ποι­ή­σεις των δι­α­κρί­σε­ων, θα μπο­ρού­σαν να προ­κα­λέ­σουν πλεί­στες αν­τιρ­ρή­σεις. Τι γί­νε­ται ό­μως με τις ον­τό­τη­τες που α­πο­θνή­σκουν σε νη­πια­κή η­λι­κί­α ή δεν γεν­νι­ούν­ται κα­θό­λου;

      Οι Ου­ρά­νιοι Δι­δά­σκα­λοι έ­χουν δι­ευ­κρι­νί­σει ό­τι οι ψυ­χές δη­μι­ουρ­γή­θη­καν υ­πό του Θε­ού ό­λες μα­ζί, κα­τά την αρ­χή της Δη­μι­ουρ­γί­ας, πριν α­πό την εμ­φά­νι­ση του υ­λι­κού κό­σμου. Αυ­τές εί­ναι ά­πει­ρες στον α­ριθ­μό και δεν δη­μι­ουρ­γούν­ται νέ­ες ψυ­χές. Αυ­τές ε­πα­νέρ­χον­ται δι­α­δο­χι­κά στη Γη με την με­τεν­σάρ­κω­ση, μέ­χρι να τε­λει­ο­ποι­η­θούν. Δι­ό­τι υ­πάρ­χουν ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες οι ο­ποί­ες α­κό­μη δεν έ­χουν γνω­ρί­σει τον υ­λι­κό κό­σμο.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr