Η τη­λε­πά­θεια εί­ναι έ­να α­πό τα γνω­στά πνευ­μα­τι­στι­κά φαι­νό­με­να, ό­μως δεν εί­ναι α­κρι­βώς γνω­στή η πραγ­μα­τι­κή ση­μα­σί­α της. Ε­τυ­μο­λο­γι­κά προ­έρ­χε­ται α­πό το ε­πίρ­ρη­μα «τη­λε» (=μα­κράν) και την λέ­ξη «πά­θος». Ε­πο­μέ­νως ση­μαί­νει την με­τα­βί­βα­ση κά­ποι­ου πά­θους α­πό μα­κρι­νή α­πό­στα­ση.

Κα­τ’ αρ­χάς πρέ­πει να δι­ευ­κρι­νί­σου­με ό­τι η τη­λε­πά­θεια εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο δι­α­φο­ρε­τι­κό α­πό την με­τα­βί­βα­ση σκέ­ψε­ως, κα­τά την ο­ποί­α με­τα­βι­βά­ζε­ται κά­ποι­α «σκέ­ψη»  (σε λό­γο ή σε ει­κό­να) την ο­ποί­α συλ­λαμ­βά­νει ο νους του δέ­κτη. Αν­τί­θε­τα κα­τά την τη­λε­πά­θεια με­τα­βι­βά­ζε­ται κά­ποι­ο «πά­θος» (δηλ. μια αι­σθη­τι­κή ή αι­σθη­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση) το ο­ποί­ο συλ­λαμ­βά­νει ο δέ­κτης με κά­ποι­ες α­πό τΙς αι­σθή­σεις ή συ­ναι­σθή­σεις του.

Ό­πως α­να­φέ­ρα­με και σε προ­η­γού­με­νο κεί­με­νο (αρ. 20), για να γί­νει η με­τα­βί­βα­ση σκέ­ψε­ως α­παι­τεί­ται η πα­ρου­σί­α μιας πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος, η ο­ποί­α λει­τουρ­γεί ως σύν­δε­σμος με­τα­ξύ του πομ­πού και του δέ­κτη. Το ί­διο συμ­βαί­νει και για την εκ­δή­λω­ση της τη­λε­πά­θειας. Η α­πα­ραί­τη­τη αυ­τή προ­ϋ­πό­θε­ση για την εμ­φά­νι­ση τέ­τοι­ων φαι­νο­μέ­νων δεν γί­νε­ται α­πο­δε­κτή α­πό ό­λους τους με­λε­τη­τές, δι­ό­τι α­γνο­ούν την με­τα­φυ­σι­κή τους δι­ά­στα­ση. Ό­σοι ό­μως ε­ξε­τά­σουν βα­θύ­τε­ρα και πιο α­να­λυ­τι­κά τα πράγ­μα­τα, θα την δι­α­πι­στώ­σουν και θα την α­να­γνω­ρί­σουν.

Υ­πάρ­χουν, λοι­πόν, τέσ­σε­ρις μορ­φές τη­λε­πά­θειας, τις ο­ποί­ες θα προ­σπα­θή­σου­με να τις ε­ξη­γή­σου­με με α­πλά λό­για.

• Η τρέ­χου­σα τη­λε­πά­θεια εί­ναι η πιο συ­νη­θι­σμέ­νη μορ­φή. Ό­ταν λαμ­βά­νει χώ­ρα έ­να γε­γο­νός γί­νε­ται ταυ­τό­χρο­να η εκ­πομ­πή και η λή­ψη της ει­κό­νας με­τα­ξύ του πομ­πού και του δέ­κτη. Π.χ. ό­ταν εγ­χει­ρί­ζε­ται έ­νας άν­θρω­πος, ο πό­νος των τραυ­μά­των με­τα­βι­βά­ζε­ται σε κά­ποι­ον άλ­λο, χω­ρίς αυ­τός να έ­χει υ­πο­στεί κά­ποι­α ε­πέμ­βα­ση, ή αι­σθά­νον­ται μα­ζί το ή­μι­συ του πό­νου ο κα­θέ­νας.
• Η δι­αι­σθη­τι­κή τη­λε­πά­θεια α­να­φέ­ρε­ται στις πε­ρι­πτώ­σεις ό­που δι­αι­σθα­νό­μα­στε ό­τι κά­τι κα­κό συμ­βαί­νει ε­κεί­νη τη στιγ­μή ή πρό­κει­ται να συμ­βεί. Δη­λα­δή δεν με­τα­δί­δε­ται το ί­διο το πά­θος (ό­πως στην προ­η­γού­με­νη πε­ρί­πτω­ση), αλ­λά η ει­κό­να του ως συμ­βάν­τος, η ο­ποί­α γί­νε­ται αι­σθη­τή α­πό τον δέ­κτη σαν ψυ­χι­κό βά­ρος ή έν­το­νη α­νη­συ­χί­α.

       Με την δι­αι­σθη­τι­κή τη­λε­πά­θεια με­τα­βι­βά­ζον­ται συ­νή­θως τα δυ­σά­ρε­στα γε­γο­νό­τα. Δι­ό­τι ό­ταν σε κά­ποι­ον συμ­βαί­νει κά­τι κα­κό ή θλι­βε­ρό, α­να­λο­γί­ζε­ται άλ­λα γνω­στά πρό­σω­πα και λει­τουρ­γεί ως πομ­πός των συ­ναι­σθη­μά­των του. Ό­σο για τα γε­γο­νό­τα που πρό­κει­ται να συμ­βούν, η εκ­πομ­πή γί­νε­ται α­πό το υ­πο­συ­νεί­δη­το του α­τό­μου, το ο­ποί­ο γνω­ρί­ζει ο­λό­κλη­ρη τη δι­α­δρο­μή της ζω­ής του, δι­ό­τι εί­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη ε­κεί.

• Η ο­ρα­μα­τι­κή τη­λε­πά­θεια λαμ­βά­νει χώ­ρα ό­πως η προ­η­γού­με­νη αλ­λά ε­πι­πλέ­ον ο δέ­κτης ο­ρα­μα­τί­ζε­ται τα συμ­βαί­νον­τα με αν­τα­νά­κλα­ση των ει­κό­νων α­π’ το ο­πτι­κό νεύ­ρο του πομ­πού. Δη­λα­δή δεν με­τα­δί­δε­ται μό­νο η δι­αι­σθη­τι­κή εν­τύ­πω­ση αλ­λά και αυ­τού­σια η σκη­νή των γε­γο­νό­των.
• Η προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νη τη­λε­πά­θεια. Στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή ο δέ­κτης βλέ­πει, για σύν­το­μο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα, ει­κό­νες γε­γο­νό­των τα ο­ποί­α πρό­κει­ται να συμ­βούν μελ­λον­τι­κά. Μπο­ρεί να α­φο­ρούν γνω­στά του πρό­σω­πα ή άλ­λα ά­γνω­στα, που με­ρι­κές φο­ρές τα συ­ναν­τά αρ­γό­τε­ρα. Οι ει­κό­νες αυ­τές με­τα­δί­δον­ται πά­λι α­πό το υ­πο­συ­νεί­δη­το του πομ­πού, χω­ρίς αυ­τός να αν­τι­λη­φθεί το πα­ρα­μι­κρό.

Τα στε­νά συγ­γε­νι­κά ή φι­λι­κά πρό­σω­πα α­να­πτύσ­σουν μέ­χρις έ­να βαθ­μό τη­λε­πα­θη­τι­κούς δε­σμούς, κυ­ρί­ως ό­ταν αι­σθά­νον­ται ψυ­χι­κά συν­δε­δε­μέ­νοι με­τα­ξύ τους. Ε­φό­σον σκέ­φτον­ται συ­χνά ό έ­νας τον άλ­λο μπο­ρούν να γί­νον­ται ε­ναλ­λάξ πομ­ποί ή δέ­κτες, ώ­στε ο έ­νας να αι­σθά­νε­ται την κα­τά­στα­ση του άλ­λου, υ­πο­βο­η­θού­με­νοι α­πό τα προ­στα­τευ­τι­κά τους Α­γα­θά πνεύ­μα­τα.

            Ό­μως ο τη­λε­πα­θη­τι­κός δε­σμός εί­ναι ι­δι­αί­τε­ρα α­νε­πτυγ­μέ­νος με­τα­ξύ των δι­δύ­μων που προ­έρ­χον­ται α­πό το ί­διο γο­νι­μο­ποι­η­μέ­νο κύτ­τα­ρο. Αυ­τοί εί­ναι πάν­το­τε του ί­διου φύλου και πα­ρου­σιά­ζουν με­γά­λη ο­μοι­ό­τη­τα στις σκέ­ψεις, ι­δέ­ες, ευ­πά­θεια στις α­σθέ­νει­ες, κτλ. Οι Ου­ρά­νιοι Δι­δά­σκα­λοι έ­χουν δώ­σει την ε­ξή­γη­ση, πως ό­ταν δυ­ο άν­θρω­ποι τρέ­φουν με­γά­λο μί­σος ο έ­νας προς τον άλ­λο και το μί­σος αυ­τό δεν ε­ξα­λεί­φε­ται με τις ε­πα­νει­λημ­μέ­νες εν­σαρ­κώ­σεις τους, τό­τε α­πο­στέλ­λονται μα­ζί ως δί­δυ­μοι, ο­πό­τε ο α­να­πτυσ­σό­με­νος ι­σχυ­ρός τη­λε­πα­θη­τι­κός δε­σμός με­τα­ξύ τους έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα την στε­νή πνευ­μα­τι­κή και ψυ­χι­κή τους προ­σέγ­γι­ση, ο­πό­τε ε­ξα­φα­νί­ζε­ται τε­λεί­ως κά­θε αν­τι­πά­θεια των προ­η­γού­με­νων υ­πάρ­ξε­ών τους.

            Αυ­τές εί­ναι οι πρώ­τες βα­σι­κές α­πό­ψεις για το μυ­στή­ριο της τη­λε­πά­θειας.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr