Έ­νας α­πό τους ση­μαν­τι­κό­τε­ρους κλά­δους της Με­τα­φυ­σι­κής εί­ναι τα πνευ­μα­τι­στι­κά φαι­νό­με­να. Αυ­τά εί­ναι εκ­δη­λώ­σεις του Πνευ­μα­τι­κού Κό­σμου, οι ο­ποί­ες λαμ­βά­νουν χώ­ρα μέ­σα στον υ­λι­κό κό­σμο μας και δεν μπο­ρούν να ε­ξη­γη­θούν με βά­ση τους γνω­στούς φυ­σι­κούς νό­μους, δι­ό­τι υ­πά­γον­ται σε μια α­νώ­τε­ρη νο­μο­τέ­λεια.

      Για πα­ρά­δειγ­μα, η αι­ώ­ρη­ση ε­νός αν­τι­κει­μέ­νου εί­ναι αν­τί­θε­τη προς τον νό­μο της βα­ρύ­τη­τος, ό­ταν στο σώ­μα δεν ε­πι­δρούν άλ­λες υ­λι­κές δυ­νά­μεις. Ε­πο­μέ­νως, αι­ω­ρεί­ται με την ε­πε­νέρ­γεια μιας πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος, η ο­ποί­α ε­ξα­σκεί στο σώ­μα μια δι­α­φο­ρε­τι­κή δύ­να­μη, η ο­ποί­α ε­ξου­δε­τε­ρώ­νει την δύ­να­μη της βα­ρύ­τη­τος.

      Αυ­τό το α­πλό πνευ­μα­τι­στι­κό φαι­νό­με­νο (της αι­ώ­ρη­σης), ί­σως δεν φαί­νε­ται πι­στευ­τό. Πρό­κει­ται ό­μως για έ­να φαι­νό­με­νο που έ­χει συμ­βεί και συμ­βαί­νει αρ­κε­τές φο­ρές, ι­δι­αί­τε­ρα σε με­σά­ζον­τες οι ο­ποί­οι έ­χουν αυ­τή την ι­κα­νό­τη­τα. Έ­νας αν­τι­κει­με­νι­κός ε­ρευ­νη­τής μπο­ρεί να ε­ξε­τά­σει ο ί­διος αυ­τά τα φαι­νό­με­να, για να πει­στεί ό­τι δεν ε­ξη­γούν­ται με τους γνω­στούς φυ­σι­κούς νό­μους. Έ­τσι θα α­να­γνω­ρί­σει την α­νω­τε­ρό­τη­τα των πνευ­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων και θα αν­τι­λη­φθεί ό­τι υ­πάρ­χουν και άλ­λες ά­γνω­στες κο­σμι­κές δι­α­στά­σεις στο Σύμ­παν.

      Οι υ­λι­στές ε­πι­στή­μο­νες συ­νή­θως προ­τι­μούν να αρ­νούν­ται τα πάν­τα χω­ρίς να τα ε­ξε­τά­σουν, α­κρι­βώς δι­ό­τι αι­σθά­νον­ται πως η δι­ε­ρεύ­νη­σή τους α­να­τρέ­πει τις θε­ω­ρί­ες και τα πι­στεύ­ω τους. Δη­λα­δή, κα­λύ­πτουν την ά­γνοι­ά τους κά­τω α­πό την ε­πί­φα­ση των ε­πι­στη­μο­νι­κών α­πο­δεί­ξε­ων. Λέ­γον­τας δε «ε­πι­στη­μο­νι­κές α­πο­δεί­ξεις» εν­νο­ούν μό­νον ε­κεί­νες που υ­πά­γον­ται στους φυ­σι­κούς νό­μους της ύ­λης, ο­πό­τε οι α­πο­δεί­ξεις αυ­τές θε­ω­ρούν­ται ε­πι­στη­μο­νι­κές, αλ­λά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι κα­θα­ρά υ­λι­στι­κές.

      Τα πνευ­μα­τι­στι­κά φαι­νό­με­να εί­ναι πολ­λά και ποι­κί­λα, ό­πως η τη­λε­κι­νη­σί­α, η με­τα­βί­βα­ση σκέ­ψε­ως, η τη­λε­πά­θεια, η ξε­νο­γλωσ­σί­α, η μαν­τεί­α, η προ­σκό­μι­ση και α­πο­κό­μι­ση, τα φά­σμα­τα ή φαν­τά­σμα­τα, η ψυ­χο­με­τρί­α, τα προ­αγ­γελ­τι­κά ό­νει­ρα, η ε­νό­ρα­ση, η δι­αί­σθη­ση κ.λπ.

      Ό­λα αυ­τά τα φαι­νό­με­να έ­χουν το κοι­νό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, ό­τι δεν πραγ­μα­το­ποι­ούν­ται μό­νον με τις αν­θρώ­πι­νες δυ­νά­μεις (στους το­μείς που αυ­τές υ­πει­σέρ­χον­ται), αλ­λά εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη η συ­νερ­γα­σί­α ή η α­πο­κλει­στι­κή ε­νέρ­γεια μιας α­φα­νούς πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος.

      Ο τρό­πος που ε­νερ­γούν αυ­τές οι ον­τό­τη­τες δεν εί­ναι γνω­στός, δι­ό­τι βρί­σκον­ται στην τέ­ταρ­τη δι­ά­στα­ση, ε­νώ ο υ­λι­κός κό­σμος κι­νεί­ται μό­νον στις τρεις δι­α­στά­σεις. Ε­πο­μέ­νως μπο­ρούν να μας βλέ­πουν και να πα­ρα­κο­λου­θούν τα πάν­τα «α­φ’ υ­ψη­λού», χω­ρίς να γί­νον­ται αν­τι­λη­πτές.

      Ας υ­πο­θέ­σου­με ό­τι υ­πάρ­χουν όν­τα στις δύ­ο δι­α­στά­σεις (ε­πί­πε­δα), τα ο­ποί­α αν­τι­λαμ­βά­νον­ται μό­νον ό­σα συμ­βαί­νουν στο ε­πί­πε­δό τους. Τα όν­τα των τρι­ών δι­α­στά­σε­ων μπο­ρούν να τα πα­ρα­κο­λου­θούν α­πό ψη­λά, αλ­λά και να ε­νερ­γούν με δι­ά­φο­ρους τρό­πους στο ε­πί­πε­δο των δι-δι­ά­στα­των όν­των. Ε­άν π.χ. το­πο­θε­τή­σουν έ­να αν­τι­κεί­με­νο στο ε­πί­πε­δό τους, αυ­τά βλέ­πουν ξαφ­νι­κά να εμ­φα­νί­ζε­ται το αν­τι­κεί­με­νο, χω­ρίς να γνω­ρί­ζουν α­πό πού προ­ήλ­θε.

      Α­κρι­βώς το ί­διο συμ­βαί­νει με τους αν­θρώ­πους, που εί­ναι όν­τα τρι­ών δι­α­στά­σε­ων, και τις πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες, οι ο­ποί­ες κι­νούν­ται στην τέ­ταρ­τη δι­ά­στα­ση. Ε­πο­μέ­νως, οι ε­νέρ­γει­ές τους μέ­σα στον κό­σμο μας, δεν εί­ναι α­νε­ξή­γη­τα θαύ­μα­τα, αλ­λά κα­θα­ρά φυ­σι­κές ε­νέρ­γει­ες. Και ε­πει­δή συ­νή­θως α­πο­κα­λεί­ται «φυ­σι­κή» μό­νον η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των τρι­ών δι­α­στά­σε­ων, η άλ­λη ό­ψη της των τεσ­σά­ρων δι­α­στά­σε­ων α­πο­κα­λεί­ται «με­τα­φυ­σι­κή».

      Τα φυ­σι­κά φαι­νό­με­να δι­έ­πον­ται α­πό κα­θο­ρι­σμέ­νη νο­μο­τέ­λεια, ε­φό­σον οι φυ­σι­κοί νό­μοι λει­τουρ­γούν αυ­τό­μα­τα, χω­ρίς να έ­χουν συ­νεί­δη­ση. Αν­τι­θέ­τως, τα με­τα­φυ­σι­κά ή πνευ­μα­τι­κά φαι­νό­με­να δεν εί­ναι δυ­να­τόν να προ­βλε­φθούν ή να ε­ξη­γη­θούν νο­μο­τε­λεια­κά, δι­ό­τι η εμ­φά­νι­σή τους ε­ξαρ­τά­ται και α­πό την βού­λη­ση του ε­νερ­γούν­τος πνεύ­μα­τος. Σε ε­πό­με­να κεί­με­νά μας θα ε­ξη­γή­σου­με τα κυ­ρι­ό­τε­ρα α­πό αυ­τά τα φαι­νό­με­να.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr