Τρί­τη πε­ρί­ο­δος. Η σύν­το­μη διά­ρκεια της Ε΄ οι­κου­με­νι­κής συ­νό­δου, με τα προ­η­γη­θέν­τα και τα ε­πα­κο­λου­θή­σαν­τα γε­γο­νό­τα. Πρό­κει­ται για την πιο κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο, η ο­ποί­α εν εί­δει ε­στί­ας συγ­κεν­τρω­τι­κού φα­κού συμ­πυ­κνώ­νει σε ε­λά­χι­στο χώ­ρο και χρό­νο ό­λες τις τά­σεις των προ­η­γου­μέ­νων αι­ώ­νων, για να τις α­φή­σει κα­τό­πιν να α­να­πτυ­χθούν υ­πό νέ­ες με­ταλ­λαγ­μέ­νες μορ­φές στους ε­πό­με­νους αι­ώ­νες. (Κε­φά­λαι­α 4 και 5).

     Τέ­ταρ­τη πε­ρί­ο­δος. Η ε­κτει­νό­με­νη α­πό ε­κεί­νη την ε­πο­χή μέ­χρι σή­με­ρα. Πα­ρου­σιά­ζει δύ­ο σα­φώς δι­α­κε­κρι­μέ­νες φά­σεις, ή­τοι την α­πόρ­ρι­ψη του Ω­ρι­γέ­νη σε ο­λό­κλη­ρη την Βυ­ζαν­τι­νή ε­πο­χή, έ­νε­κα της κα­τα­δί­κης του, και την α­να­γνώ­ρι­ση της με­γά­λης θε­ο­λο­γι­κής του α­ξί­ας κα­τά τους δύ­ο τε­λευ­ταί­ους αι­ώ­νες. (Κε­φά­λαι­ο 6).

     Στην κρί­σι­μη Τρί­τη πε­ρί­ο­δο συμ­πλέ­κε­ται και έ­να άλ­λο θέ­μα, γνω­στό με την ο­νο­μα­σί­α «Τρί­α Κε­φά­λαι­α», το ο­ποί­ο δεν έ­χει καμ­μί­α σχέ­ση με τα ζη­τή­μα­τα του ω­ρι­γε­νι­σμού και των ω­ρι­γε­νι­στι­κών ε­ρί­δων. Η ι­δι­αί­τε­ρη α­νά­πτυ­ξή του στο πα­ρόν βι­βλί­ο ο­φεί­λε­ται στο γε­γο­νός ό­τι α­πε­τέ­λε­σε το α­πο­κλει­στι­κό θέ­μα συγ­κλή­σε­ως της Ε΄ οι­κου­με­νι­κής συ­νό­δου. Θε­λή­σα­με λοι­πόν να α­πο­δεί­ξου­με με κά­θε δυ­να­τή ι­στο­ρι­κή λε­πτο­μέ­ρεια, ό­τι η σύ­νο­δος αυ­τή συγ­κλή­θη­κε για να κα­τα­δι­κά­σει μό­νον τα Τρί­α Κε­φά­λαι­α. Το ζή­τη­μα του Ω­ρι­γέ­νη και της δι­δα­σκα­λί­ας του α­να­κι­νή­θη­κε ε­πι­σή­μως με­τά την λή­ξη της, η δε α­πό­φα­ση της κα­τα­δί­κης ε­λή­φθη με­τα­συ­νο­δι­κώς. Δί­δε­ται έ­τσι η πλή­ρως τεκ­μη­ρι­ω­μέ­νη α­πάν­τη­ση στο ά­λυ­το μέ­χρι σή­με­ρα πρό­βλη­μα, πε­ρί του ε­άν και πό­τε η εν λό­γω σύ­νο­δος α­σχο­λή­θη­κε η ό­χι με τον Ω­ρι­γέ­νη.

     Ό­λα τα συ­να­φή προς το θέ­μα αρ­χαί­α κεί­με­να πα­ρα­τί­θεν­ται αυ­τού­σια, (βά­σει των εκ­δό­σε­ων α­πό τις ο­ποί­ες ε­λή­φθη­σαν), δι­ό­τι με την α­κρι­βο­λο­γί­α τους α­πο­δί­δουν σα­φέ­στε­ρα τις λε­πτο­μέ­ρει­ες των γε­γο­νό­των και των εν­νοι­ών.

     Πι­στεύ­ου­με ό­τι η πα­ρού­σα ερ­γα­σί­α, ό­χι μό­νον ε­πι­λύ­ει πλεί­στα προ­βλή­μα­τα, αλ­λά ξε­κα­θα­ρί­ζει το πνευ­μα­τι­κό το­πί­ο και α­νοί­γει νέ­ους ο­ρί­ζον­τες για την βα­θύ­τε­ρη και ου­σι­α­στι­κώ­τε­ρη με­λέ­τη της ζω­ής, του έρ­γου και της δι­δα­σκα­λί­ας του πα­τρός της θε­ο­λο­γι­κής ε­πι­στή­μης, του με­γά­λου Ω­ρι­γέ­νη.