Η εμ­φά­νι­ση του αν­θρώ­που στη Γη λέ­γε­ται “εν­σάρ­κω­ση“, που ση­μαί­νει την α­πό­κτη­ση σάρ­κας (σώ­μα­τος), ή μάλ­λον την εγ­κα­τά­στα­ση της ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος μέ­σα σε έ­ναν υ­λι­κό μη­χα­νι­σμό, ο ο­ποί­ος εί­ναι το σώ­μα. Ε­πα­να­λαμ­βά­νου­με δε, ό­τι έ­νας υ­λι­κός μη­χα­νι­σμός, ό­σο τέ­λει­ος και να εί­ναι, δεν μπο­ρεί να κι­νη­θεί α­πό μό­νος του ού­τε κα­τά το ε­λά­χι­στο, ε­άν δεν δι­α­θέ­τει την α­πα­ραί­τη­τη κι­νη­τι­κή ε­νέρ­γεια α­φε­νός, και α­φε­τέ­ρου τον κα­τευ­θυν­τή­ριο πα­ρά­γον­τα για την κί­νη­σή του. Ό­λα αυ­τά α­νή­κουν στις ε­νέρ­γει­ες της ψυ­χής και του πνεύ­μα­τος, χω­ρίς τα ο­ποί­α το σώ­μα πα­ρα­μέ­νει εν­τε­λώς α­κί­νη­το (α­πο­νε­κρω­μέ­νο).

      Οι ον­τό­τη­τες Α και Β, οι ο­ποί­ες δη­μι­ουρ­γή­θη­καν α­πό την δι­ά­σπα­ση των αρ­χι­κών ε­νια­ίων ψυ­χών, δεν έ­χουν α­κρι­βώς τα ί­δια ον­το­λο­γι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, τα ο­ποί­α φυ­σι­κά δεν εί­μα­στε σε θέ­ση να τα γνω­ρί­ζου­με. Γι’ αυ­τό α­πο­κα­λού­με συμ­βα­τι­κά τις ον­τό­τη­τες Α “κόκ­κι­νες” και τις ον­τό­τη­τες Β “πρά­σι­νες“. Πάν­τως δεν έ­χουν την ι­δι­ό­τη­τα του φύ­λου, δι­ό­τι α­πό αυ­τές δεν γεν­νών­ται νέ­ες ον­τό­τη­τες. Ε­πί­σης δεν γί­νε­ται δη­μι­ουρ­γί­α νέ­ων ψυ­χών, οι ο­ποί­ες πα­ρα­μέ­νουν οι ί­δι­ες α­πό την αρ­χή της Δη­μι­ουρ­γί­ας.

      Η εν­σάρ­κω­ση, ό­πως εί­πα­με, έ­λα­βε χώ­ρα προ­κει­μέ­νου να εκ­παι­δευ­τούν τα­χύ­τε­ρα οι δη­μι­ουρ­γη­θεί­σες ον­τό­τη­τες Α και Β. Και ε­φό­σον αυ­τές ή­σαν δι­α­φο­ρε­τι­κές α­πό ον­το­λο­γι­κής πλευ­ράς, έ­πρε­πε να έ­χουν και α­νό­μοι­α σώ­μα­τα. Έ­τσι οι ον­τό­τη­τες Α (οι κόκ­κι­νες) εν­σαρ­κώ­θη­καν και εν­σαρ­κώ­νον­ται σε αν­δρι­κά σώ­μα­τα, ε­νώ οι ον­τό­τη­τες Β (οι πρά­σι­νες) σε γυ­ναι­κεί­α σώ­μα­τα.

      Συ­νε­πώς η εν­σάρ­κω­ση δεν έ­γι­νε για τι­μω­ρί­α των ον­το­τή­των που υ­πέ­πε­σαν στο λε­γό­με­νο προ­πα­το­ρι­κό α­μάρ­τη­μα, αλ­λά για την τα­χύ­τε­ρη εκ­παί­δευ­σή τους με την ε­νερ­γο­ποί­η­ση του πνεύ­μα­τος. Ό­μως οι πε­ρισ­σό­τε­ρες πα­ρα­σύ­ρον­ται α­πό τις δε­λε­α­στι­κές έλ­ξεις της υ­λι­κής ζω­ής, και ό­χι μό­νον δεν εκ­παι­δεύ­ον­ται ό­πως θα έ­πρε­πε, αλ­λά υ­πο­πί­πτουν και σε νέ­α σφάλ­μα­τα, με τα ο­ποί­α ε­πι­βα­ρύ­νον­ται α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο.

      Ε­πει­δή λοι­πόν κα­τά την διά­ρκεια ζω­ής ε­νός αν­θρώ­που δεν ε­πι­τυγ­χά­νε­ται ο αν­τι­κει­με­νι­κός σκο­πός της εκ­παι­δεύ­σε­ώς του, πα­ρί­στα­ται α­νάγ­κη να ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται η εν­σάρ­κω­σή του μέ­χρις ό­του α­παλ­λα­γεί εν­τε­λώς τό­σο α­πό το αρ­χι­κό προ­πα­το­ρι­κό α­μάρ­τη­μα, ό­σο και α­πό ό­λα τα α­μαρ­τή­μα­τα που δι­έ­πρα­ξε εί­τε στην πα­ρού­σα δι­α­βί­ω­σή του εί­τε στις προ­η­γού­με­νες. Η δι­α­δι­κα­σί­α αυ­τή ο­νο­μά­ζε­ται “με­τεν­σάρ­κω­ση“.

      Ό­πως έ­χου­με το­νί­σει, η εν­σάρ­κω­ση και η με­τεν­σάρ­κω­ση των αν­θρώ­πι­νων ψυ­χών γί­νε­ται μό­νον σε αν­θρώ­πι­να σώ­μα­τα. Ε­πί­σης, δεν μπο­ρεί να γί­νει αλ­λα­γή φύ­λου. Υ­πάρ­χει ό­μως και η θε­ω­ρί­α, ό­τι οι αν­θρώ­πι­νες ψυ­χές μπο­ρούν να εν­σαρ­κώ­νον­ται και σε σώ­μα­τα ζώ­ων, ή α­κό­μη και φυ­τών. Η θε­ω­ρί­α αυ­τή λέ­γε­ται “με­τεμ­ψύ­χω­ση“.

      Η με­τεμ­ψύ­χω­ση δεν μπο­ρεί να ι­σχύ­ει, δι­ό­τι κά­θε ψυ­χή έ­χει ι­δι­ό­τη­τες α­νά­λο­γες προς το εί­δος της και δεν μπο­ρεί να λει­τουρ­γεί α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά χρη­σι­μο­ποι­ών­τας έ­ναν υ­λι­κό μη­χα­νι­σμό (σώ­μα) δι­α­φο­ρε­τι­κό α­πό τις α­το­μι­κές της ι­δι­ό­τη­τες. Το ί­διο βε­βαί­ως συμ­βαί­νει και με ό­λα τα όν­τα, δι­ό­τι το κα­θέ­να ε­ξε­λίσ­σε­ται μέ­σα στα πλαί­σια του εί­δους του.

      Με την εν­σάρ­κω­ση συν­δέ­ε­ται και η έν­νοι­α του κάρ­μα. Το κάρ­μα εί­ναι μια σαν­σκρι­τι­κή λέ­ξη, η ο­ποί­α στα ελ­λη­νι­κά ση­μαί­νει το “ρι­ζι­κό” του αν­θρώ­που. Δη­λα­δή, ο άν­θρω­πος εν­σαρ­κώ­νε­ται έ­χον­τας έ­να υ­πό­βα­θρο της ον­τό­τη­τός του, ε­πά­νω στο ο­ποί­ο ε­ξε­λίσ­σε­ται η γή­ι­νη ζω­ή του.

      Το κάρ­μα ε­ξαρ­τά­ται κυ­ρί­ως α­πό δύ­ο πα­ρά­γον­τες: Πρώ­τον, τις αν­τι­κει­με­νι­κές α­νάγ­κες της ον­τό­τη­τος για την ε­ξέ­λι­ξη και την τε­λει­ο­ποί­η­σή της σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα. Και δεύ­τε­ρον, α­πό τις πρά­ξεις και τις ε­νέρ­γει­ες της ον­τό­τη­τος στις προ­η­γού­με­νες δι­α­βι­ώ­σεις της.

      Έ­τσι το κάρ­μα προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται πριν α­πό την εν­σάρ­κω­ση της ον­τό­τη­τος στην Γη και εί­ναι α­πα­ραί­τη­το για την ε­ξι­λέ­ω­σή της. Δη­λα­δή, ο άν­θρω­πος πρέ­πει να υ­πο­στεί τις ο­ποι­εσ­δή­πο­τε δυ­σχέ­ρει­ες ή δο­κι­μα­σί­ες στη ζω­ή του, προ­κει­μέ­νου να α­παλ­λα­γεί α­πό τα αν­τί­στοι­χα βά­ρη της συ­νεί­δη­σής του. Μια συ­νη­θι­σμέ­νη πε­ρί­πτω­ση εί­ναι, ό­τι ο άν­θρω­πος ο­φεί­λει να υ­πο­στεί στον ε­αυ­τό του τα κα­κά που ο ί­διος εί­χε δι­α­πρά­ξει σε άλ­λους, δηλ. το κα­κό που έ­κα­νε ε­πι­στρέ­φει στον ε­αυ­τό του, έ­στω και σε μια με­τα­γε­νέ­στε­ρη δι­α­βί­ω­σή του. Βε­βαί­ως τό­τε δεν θυ­μά­ται τι έ­κα­νε, αλ­λά τα στίγ­μα­τα των πρά­ξε­ών του πα­ρα­μέ­νουν στη συ­νεί­δη­ση και πρέ­πει να ε­ξα­λει­φθούν.

      Υ­πάρ­χει και το θε­τι­κό κάρ­μα. Ό­ταν έ­νας άν­θρω­πος υ­πήρ­ξε κα­λός και ευ­γε­νι­κός με τους άλ­λους αν­θρώ­πους, βο­η­θών­τας ό­σους εί­χαν α­νάγ­κη, τό­τε α­πο­λαμ­βά­νει στην πα­ρού­σα δι­α­βί­ω­σή του την κα­λο­σύ­νη που ε­πέ­δει­ξε στους άλ­λους και έ­τσι υ­πο­βο­η­θεί­ται στην ε­ξέ­λι­ξή του.

      Με το κάρ­μα εί­ναι συ­να­φής και η έν­νοι­α του πε­πρω­μέ­νου, την ο­ποί­α θα ε­ξε­τά­σου­με στο ε­πό­με­νο κεί­με­νο.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος
www.divinelight.org.gr