Σε προ­η­γού­με­να κεί­με­νά μας έ­χου­με α­να­φερ­θεί αρ­κε­τές φο­ρές στο θέ­μα του Πνευ­μα­τι­σμού, ο ο­ποί­ος δεν εί­ναι σύγ­χρο­νο φαι­νό­με­νο, αλ­λά υ­φί­στα­ται α­πό αρ­χαι­ο­τά­των χρό­νων, και μά­λι­στα α­πό την ε­πο­χή που οι πρω­τό­γο­νοι άν­θρω­ποι αν­τε­λή­φθη­σαν την ύ­παρ­ξη του Α­ό­ρα­του κό­σμου και προ­σπά­θη­σαν να έρ­θουν σε ε­πι­κοι­νω­νί­α με τις πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες. Α­φε­τη­ρί­α αυ­τών των προ­σπα­θει­ών υ­πήρ­ξε η εμ­φά­νι­ση φα­σμά­των (φαν­τα­σμά­των) τα ο­ποί­α τους προ­κα­λού­σαν ι­δι­αί­τε­ρη εν­τύ­πω­ση και μά­λι­στα ό­ταν εί­χαν τις μορ­φές των δι­κών τους αν­θρώ­πων, που εί­χαν πε­θά­νει πρό­σφα­τα.

        Τό­τε άρ­χι­σαν να α­να­δει­κνύ­ον­ται τα ά­το­μα που εί­χαν εν­το­νό­τε­ρη την ι­κα­νό­τη­τα να ε­πι­κοι­νω­νούν με τις πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες. Αυ­τοί ή­σαν οι πρω­τό­γο­νοι μά­γοι, δηλ. τα πρώ­τα δι­ά­με­σα. Οι ε­νέρ­γει­ές τους δεν ή­σαν πάν­το­τε σω­στές, δι­ό­τι εί­χαν πλή­ρη ά­γνοι­α των δύ­ο μορ­φών του Πνευ­μα­τι­σμού (βλ. κεί­με­νο αρ. 15), πάν­τως ό­μως προ­ω­θού­σαν και ε­δραί­ω­ναν στα ά­το­μα της φυ­λής τους την πί­στη για την α­θα­να­σί­α της ψυ­χής και την ύ­παρ­ξη των Α­ο­ρά­των όν­των ή θε­ών, οι ο­ποί­οι προ­σπα­θού­σαν με κά­θε τρό­πο να βο­η­θή­σουν τους αν­θρώ­πους. (Η θε­ο­ποί­η­ση των φυ­σι­κών δυ­νά­με­ων υ­πά­γε­ται σε άλ­λο κε­φά­λαι­ο, ά­σχε­το με τον Πνευ­μα­τι­σμό).

        Έ­τσι ε­ξε­λί­χθη­καν τα δι­ά­με­σα δια μέ­σου των αι­ώ­νων, έ­χον­τας την ί­δια βα­σι­κή γραμ­μή, ή­τοι την ε­πι­κοι­νω­νί­α με τον Α­ό­ρα­το κό­σμο, αλ­λά με τον σα­φέ­στε­ρο δι­α­χω­ρι­σμό των δύ­ο ο­δών ε­πι­κοι­νω­νί­ας, ή­τοι με τα Α­γα­θά πνεύ­μα­τα α­φε­νός και με τα Πο­νη­ρά πνεύ­μα­τα α­φε­τέ­ρου. Ε­δώ θα α­σχο­λη­θού­με μό­νον με την γε­νι­κή έν­νοι­α της δι­α­με­σό­τη­τος.

        Ο κά­θε άν­θρω­πος σκέ­πτε­ται με το πνεύ­μα του και εκ­φρά­ζε­ται με τον προ­φο­ρι­κό ή με τον γρα­πτό λό­γο. Ό­λα αυ­τά δι­ε­νερ­γούν­ται με την λει­τουρ­γί­α της δι­κής του προ­σω­πι­κό­τη­τος. Ό­ταν ό­μως ο άν­θρω­πος αυ­τός έρ­χε­ται σε ε­πα­φή με μια πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα, τό­τε οι ε­νέρ­γει­ές του αυ­τές ο­φεί­λον­ται και στην επίδραση αυ­τής της πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος. Δη­λα­δή, η πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα ε­πε­νερ­γεί σε κά­ποι­ον βαθ­μό ε­πά­νω στις λει­τουρ­γί­ες του δι­α­μέ­σου, ο­πό­τε το δι­ά­με­σον δεν ε­νερ­γεί α­πο­κλει­στι­κά με την δική του προσωπικότητα, αλ­λά εν μέ­ρει και υπό την επίδραση της ον­τό­τη­τος με την ο­ποί­α έ­χει έ­λθει σε ε­πα­φή.

      Στις α­πλές μορ­φές δι­α­με­σό­τη­τος, η ε­πε­νέρ­γεια της πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος γί­νε­ται σε μι­κρό βαθ­μό. Στην περίπτω­ση αυ­τή α­νή­κει και η έμ­πνευ­ση για την λύ­ση ε­νός προ­βλή­μα­τος. Δη­λα­δή, η έμ­πνευ­ση εί­ναι μια ι­δέ­α που δι­ο­χε­τεύ­ε­ται στον άν­θρω­πο α­πό μια πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα. Στις α­νώ­τε­ρες μορ­φές δι­α­με­σό­τη­τος γί­νε­ται ο­λο­κλη­ρω­τι­κή κα­τά­λη­ψη του δι­ά­με­σου α­πό την πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα, η ο­ποί­α τό­τε ε­νερ­γεί με τα σω­μα­τι­κά όρ­γα­να του αν­θρώ­που, ο ο­ποί­ος βρί­σκε­ται εξ ο­λο­κλή­ρου υ­πο­χεί­ριός της.

       Για να γί­νει πιο κα­τα­νο­η­τός ο μη­χα­νι­σμός της ε­πι­κοι­νω­νί­ας θα ε­ξε­τά­σου­με ι­δι­αί­τε­ρα το φαι­νό­με­νο της δι­α­με­σι­κής ο­μι­λί­ας. Στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή το δι­ά­με­σο πα­ρο­μοι­ά­ζε­ται με την συσκευή ενός ρα­διο­φώ­νου. Η πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα που ο­μι­λεί, αν­τι­στοι­χεί προς τον εκ­φω­νη­τή του ρα­δι­ο­φω­νι­κού σταθ­μού. Η δε εκ­πομ­πή δεν γί­νε­ται δια του λό­γου, αλ­λά με έ­να δι­α­μορ­φω­μέ­νο η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κό κύ­μα, το ο­ποί­ο συλ­λαμ­βά­νε­ται α­πό την κε­ραί­α του ρα­δι­ο­φώ­νου και δια μέ­σου του μη­χα­νι­σμού του ε­ξέρ­χε­ται ως λό­γος.

        Αντίστοιχα, η ε­νέρ­γεια της πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος εκ­πέμ­πε­ται με μορ­φή α­κτι­νο­βο­λί­ας, η ο­ποί­α συλ­λαμ­βά­νε­ται α­πό την «κε­ραί­α» του δι­α­μέ­σου, ή­τοι το υ­πο­συ­νεί­δη­το. Κα­τό­πιν «με­τα­φρά­ζε­ται» μέ­σα α­πό το πνεύ­μα και τις λει­τουρ­γί­ες του εγ­κε­φά­λου, ο­πό­τε εκ­δη­λώ­νε­ται τε­λι­κά ως ο­μι­λί­α ή ως γρα­πτό κεί­με­νο α­πό το δι­ά­με­σον.

        Σε προ­η­γού­με­νο κεί­με­νό μας (αρ. 15) συ­σχε­τί­σα­με το φαι­νό­με­νο της προ­φη­τεί­ας με τον Πνευ­μα­τι­σμό. Έ­τσι ε­ξη­γεί­ται κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά η ε­ξής φρά­ση του προ­φή­του Δαυ­ίδ: «η γλώσ­σα μου κά­λα­μος γραμ­μα­τέ­ως ο­ξυ­γρά­φου» (Ψαλμ. 44, 1). Δη­λα­δή, ό­πως ο γρα­φέ­ας χρη­σι­μο­ποι­εί τον κά­λα­μον για να γρά­φει, έ­τσι και η πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα χρη­σι­μο­ποι­εί την γλώσ­σα του προ­φή­του για να ο­μι­λεί. Ό­πως, λοι­πόν, δεν γρά­φει ο κά­λα­μος, αλ­λά ο γρα­φέ­ας, έ­τσι και στην πε­ρί­πτω­ση του προ­φή­του, δεν ο­μι­λεί ο άν­θρω­πος αλ­λά η πνευ­μα­τι­κή ον­τό­τη­τα χρη­σι­μο­ποι­ών­τας την γλώσ­σα του προ­φή­του.

        Α­πό τα προ­η­γού­με­να συμ­πε­ραί­νου­με ό­τι η εκ­δή­λω­ση της δι­α­με­σό­τη­τος α­παι­τεί κυ­ρί­ως δύ­ο πράγ­μα­τα: Πρώ­τον να υ­πάρ­χει συν­το­νι­σμός με­τα­ξύ του πομ­πού και του δέ­κτου (δηλ. της πνευ­μα­τι­κής ον­τό­τη­τος και του διαμέσου) και δεύ­τε­ρον να μπο­ρεί να λει­τουρ­γεί σω­στά ο μη­χα­νι­σμός του διαμέσου, α­πό τη σύλ­λη­ψη της πνευ­μα­τι­κής α­κτι­νο­βο­λί­ας στο υ­πο­συ­νεί­δη­το μέ­χρι την τε­λι­κή εκ­δή­λω­σή της δια του λό­γου.

        Η πνευ­μα­τι­κή μόρ­φω­ση και η η­λι­κί­α του α­τό­μου αλ­λά και η η­θι­κή του κα­τά­στα­ση δεν έ­χουν σχέ­ση με το χά­ρι­σμα της δι­α­με­σό­τη­τος. Γι’ αυ­τό υ­πάρ­χουν δι­ά­με­σα που ως άν­θρω­ποι εί­ναι α­γα­θοί ή κα­κοί, μορ­φω­μέ­νοι ή α­γράμ­μα­τοι, κ.λπ. Ό­λοι αυ­τοί υ­πό­κειν­ται στον έ­λεγ­χο της Θε­ό­τη­τος, δηλ. δο­κι­μά­ζον­ται κα­τά ποι­όν τρό­πο θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν το χά­ρι­σμα που τους δό­θη­κε. Σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν ε­πι­τρέ­πε­ται να εμ­πο­ρεύ­ον­ται τις ι­κα­νό­τη­τές τους, δι­ό­τι τό­τε θα υ­πο­στούν βα­ρύ­τα­τες τι­μω­ρί­ες, ε­νώ δεν α­πο­κλεί­ε­ται η πε­ρί­πτω­ση να έρ­χον­ται σε ε­πα­φή με Πο­νη­ρά πνεύ­μα­τα και να ε­ξα­πα­τούν τους πε­λά­τες τους.

        Το θέ­μα της δι­α­με­σό­τη­τος εί­ναι κε­φα­λαι­ώ­δους ση­μα­σί­ας για τον Πνευ­μα­τι­σμό και ε­δώ δώ­σα­με τις κυ­ρι­ό­τε­ρες βά­σεις του.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr