Α­πό την έ­ναρ­ξη των πει­ρα­μα­τι­σμών ε­πά­νω στα πνευ­μα­τι­στι­κά φαι­νό­με­να, έ­γι­νε αν­τι­λη­πτό ό­τι για να εκ­δη­λω­θούν οι πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες κα­τά ο­ποι­ον­δή­πο­τε τρό­πο μέ­σα στον υ­λι­κό κό­σμο, χρει­ά­ζον­ται να α­πορ­ρο­φή­σουν μια ει­δι­κή ου­σί­α την ο­ποί­α λάμ­βα­ναν κυ­ρί­ως α­πό τον ορ­γα­νι­σμό των δι­α­μέ­σων. Η ου­σί­α αυ­τή ο­νο­μά­στη­κε αρ­χι­κά «ψυ­χι­κόν ρευ­στόν» ή «ό­διον», αλ­λά τε­λι­κά ε­πι­κρά­τη­σε η ο­νο­μα­σί­α «ε­κτό­πλα­σμα», ε­πει­δή έ­χει την ι­δι­ό­τη­τα να δι­α­πλά­θε­ται ε­ξερ­χό­με­νο α­πό τον άν­θρω­πο.

      Το ε­κτό­πλα­σμα εί­ναι μια ει­δι­κή αι­θέ­ρια ύ­λη, που λαμ­βά­νε­ται α­πό το σώ­μα και την ψυ­χή. Δη­λα­δή η φύ­ση της δεν εί­ναι εξ ο­λο­κλή­ρου υ­λι­κή, αλ­λά πε­ρι­έ­χει και στοι­χεί­α α­πό τα αι­θερικά σώ­μα­τα των ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κών ον­το­τή­των. Εί­ναι συμ­πυ­κνω­μέ­νη αύ­ρα. Ό­λοι οι άν­θρω­ποι κα­τέ­χουν σε κά­ποι­ο βαθ­μό την ι­κα­νό­τη­τα να δι­α­θέ­τουν ε­κτό­πλα­σμα, ε­νώ με­ρι­κά δι­ά­με­σα έ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρο έν­το­νη την ι­κα­νό­τη­τα αυ­τή.

      Η πιο εν­δι­α­φέ­ρου­σα φυ­σι­ο­λο­γι­κή ι­δι­ό­τη­τα του ε­κτο­πλά­σμα­τος εί­ναι ό­τι μπο­ρεί να λαμ­βά­νει δι­ά­φο­ρους βαθ­μούς συμ­πυ­κνώ­σε­ως. Αρ­χι­κά έ­χει α­ό­ρα­τη α­ε­ρώ­δη μορ­φή, κα­τό­πιν φαί­νε­ται σαν νέ­φος ό­πως η ο­μί­χλη, κα­τό­πιν γί­νε­ται μα­λα­κή γλοι­ώ­δης ου­σί­α και μπο­ρεί να γί­νει μέ­χρι στέ­ρε­ο σώ­μα ε­ξαι­ρε­τι­κής σκλη­ρό­τη­τας.

      Οι δι­α­φο­ρε­τι­κές μορ­φές του ε­κτο­πλά­σμα­τος πα­ρο­μοι­ά­ζον­ται με τις δι­α­φο­ρε­τι­κές κα­τα­στά­σεις του ύ­δα­τος. Το ί­διο στοι­χεί­ο, δηλ. το νε­ρό, μπο­ρεί να εί­ναι α­ό­ρα­τος υ­δρα­τμός, ο­ρα­τό νέ­φος, υ­γρό, ή στε­ρε­ός πά­γος. Κά­τι α­νά­λο­γο συμ­βαί­νει και με το ε­κτό­πλα­σμα, του ο­ποί­ου ο βαθ­μός συμ­πυ­κνώ­σε­ως ε­ξαρ­τά­ται α­πό τους πα­ρά­γον­τες που ε­πη­ρε­ά­ζουν κά­θε φο­ρά την εκ­δή­λω­ση του φαι­νο­μέ­νου, ό­πως η δι­α­θέ­σι­μη πο­σό­τη­τα, η ι­σχύς του πνεύ­μα­τος, οι φυ­σι­κές συν­θή­κες του πε­ρι­βάλ­λον­τος, το εί­δος του πει­ρά­μα­τος, κτλ.

      Α­πό υ­λι­κής πλευ­ράς, έ­χει δι­α­πι­στω­θεί ό­τι το ε­κτό­πλα­σμα εμ­πε­ρι­έ­χει α­νόρ­γα­νες ου­σί­ες, ό­πως φω­σφο­ρι­κό α­σβέ­στιο και χλω­ρι­ού­χο νά­τριο, αλ­λά και ορ­γα­νι­κές ε­νώ­σεις, ό­πως λευ­κω­μα­τώ­δη και λι­πα­ρά στοι­χεί­α. Πάν­τως τα υ­λι­κά στοι­χεί­α α­πο­τε­λούν την μί­α πλευ­ρά της υ­φής του, δι­ό­τι η άλ­λη πλευ­ρά, η πνευ­μα­τι­κή, μας εί­ναι εν­τε­λώς ά­γνω­στη.

      Κά­θε τύ­πος ε­κτο­πλά­σμα­τος, α­νά­λο­γα με την προ­έ­λευ­ση και την σύν­θε­σή του, έ­χει και δι­α­φο­ρε­τι­κές ι­δι­ό­τη­τες. Ό­πως τα δι­ά­φο­ρα ύ­δα­τα εμ­πε­ρι­έ­χουν πολ­λές δι­α­λυ­μέ­νες ου­σί­ες που τα κα­θι­στούν δι­α­φο­ρε­τι­κά το έ­να α­πό το άλ­λο σε ι­δι­ό­τη­τες και χρή­σεις, έ­τσι υ­πάρ­χουν και δι­α­φο­ρε­τι­κοί τύ­ποι ε­κτο­πλά­σμα­τος, με α­νά­λο­γη φυ­σι­κή συμ­πε­ρι­φο­ρά και α­πο­τε­λέ­σμα­τα.

      Ό­πως εί­πα­με στην αρ­χή, οι πνευ­μα­τι­κές ον­τό­τη­τες για να εκ­δη­λω­θούν μέ­σα στον υ­λι­κό κό­σμο, χρει­ά­ζε­ται να α­πορ­ρο­φή­σουν μια πο­σό­τη­τα ε­κτο­πλά­σμα­τος. Αυ­τή λει­τουρ­γεί μέ­σα στο αι­θε­ρι­κό σώ­μα τους πε­ρί­που ό­πως το η­λε­κτρι­κό ρεύ­μα μέ­σα σε έ­ναν κι­νη­τή­ρα, που τον θέ­τει σε λει­τουρ­γί­α. Αν­τί­στοι­χα, τα πνεύ­μα­τα, τρο­φο­δο­τού­με­να με την ε­νερ­γεια­κή ου­σί­α του ε­κτο­πλά­σμα­τος, μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν δι­ά­φο­ρα φαι­νό­με­να, ό­πως με­τα­κί­νη­ση αν­τι­κει­μέ­νων, κτύ­πους, αι­ω­ρή­σεις, φω­τει­νές εκ­δη­λώ­σεις, κ.λπ.

      Σχετικό με το εκτόπλασμα είναι και έ­να άλ­λο πο­λύ εν­δι­α­φέ­ρον πνευ­μα­τι­στι­κό φαι­νό­με­νο δηλ. οι υ­λο­ποι­ή­σεις πνευ­μα­τι­κών ον­το­τή­των. Κα­τά την υ­λο­ποί­η­ση, το ε­κτό­πλα­σμα εμ­πο­τί­ζει το αι­θε­ρι­κό σώ­μα της πνευματικής ον­τό­τη­τος μέ­χρι το ση­μεί­ο να κα­θί­στα­ται ο­ρα­τό α­πό τους αν­θρώ­πους. Με­ρι­κές φο­ρές η α­πορ­ρό­φη­ση ε­κτο­πλά­σμα­τος πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται σε έ­να μό­νον μέ­ρος του σώ­μα­τος (το πρό­σω­πο, ο­λό­κλη­ρο το κε­φά­λι, το χέ­ρι, κ.λπ., ο­πό­τε εί­ναι ο­ρα­τό μό­νον αυ­τό το μέ­ρος, ε­νώ το υ­πό­λοι­πο σώ­μα του πνεύ­μα­τος πα­ρα­μέ­νει α­ό­ρα­το.

      Τα φά­σμα­τα ή φαν­τά­σμα­τα, που α­να­φέ­ρα­με στο προ­η­γού­με­νο κεί­με­νο, εί­ναι α­τε­λείς υ­λο­ποι­ή­σεις. Οι ον­τό­τη­τες αυ­τές λαμ­βά­νουν α­πό το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον το ε­κτό­πλα­σμα που α­παι­τεί­ται για να γί­νουν ο­ρα­τές.

      Το ε­κτό­πλα­σμα ε­πη­ρε­ά­ζε­ται πο­λύ α­πό το φώς, γι’ αυ­τό κα­τά τη διά­ρκεια των πει­ρα­μά­των τα δι­ά­με­σα πα­ρέ­με­ναν σε ύ­πνω­ση μέ­σα σε σκο­τει­νό θά­λα­μο. Τα εν­δύ­μα­τα ε­νός υ­λο­ποι­η­θέν­τος πνεύ­μα­τος α­πο­τε­λούν­ται ε­πί­σης α­πό ε­κτο­πλα­σμα­τι­κό υ­λι­κό. Ε­άν κό­ψου­με έ­να τε­μά­χιο α­πό το ύ­φα­σμα ή λί­γα α­πό τα μαλ­λιά του φά­σμα­τος, αυ­τά δεν δι­α­τη­ρούν­ται, αλ­λά δι­α­λύ­ον­ται σύν­το­μα, σαν να πα­θαί­νουν ε­ξά­χνω­ση. Το ί­διο συμ­βαί­νει και ό­ταν εμ­φα­νί­ζον­ται δι­ά­φο­ρα υ­λο­ποι­η­μέ­να αν­τι­κεί­με­να, ό­πως άν­θη, σταυ­ροί, κ.λπ.

      Υ­πάρ­χει και έ­να άλ­λο εί­δος το ο­ποί­ο α­πο­κα­λεί­ται πλα­στό ε­κτό­πλα­σμα και χρη­σι­μο­ποι­εί­ται μό­νον α­πό τα Πο­νη­ρά πνεύ­μα­τα. Λέ­γε­ται «πλα­στό» δι­ό­τι δεν πε­ρι­έ­χει κα­μί­α ου­σί­α. Οι εμ­φα­νί­σεις με πλα­στό ε­κτό­πλα­σμα εί­ναι μό­νον ει­κο­νι­κές. Μοιά­ζουν με τα πο­λύ­χρω­μα με­γά­λα μπα­λό­νια, που ε­ξω­τε­ρι­κά έ­χουν τη μορ­φή ε­νός αν­θρώ­που ή ζώ­ου ή πτη­νού κ.λπ., ε­νώ ε­σω­τε­ρι­κά δεν πε­ρι­έ­χουν τί­πο­τε. Με­ρι­κές φο­ρές εμ­φα­νί­ζον­ται και αν­τι­κεί­με­να με πλα­στό ε­κτό­πλα­σμα. Ό­λα αυ­τά κά­ποι­α στιγ­μή ε­ξα­φα­νί­ζον­ται, δι­ό­τι ου­σι­α­στι­κά δεν υ­πάρ­χουν. Πάν­τως οι άν­θρω­ποι πρέ­πει να εί­ναι πο­λύ προ­σε­κτι­κοί και ε­πι­φυ­λα­κτι­κοί ό­ταν τους συμ­βαί­νουν τέ­τοι­α φαι­νό­με­να.

      Υ­πάρ­χει και το α­νώ­τε­ρο και σπου­δαι­ό­τε­ρο εί­δος ε­κτο­πλά­σμα­τος, το ο­ποί­ο εί­ναι το ου­ρά­νιο ή θεί­ο ε­κτό­πλα­σμα για το ο­ποί­ο θα μι­λή­σου­με σε άλ­λο κεί­με­νο.

Βιβλιογραφία:
Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr