Μεταφυσικές Αναζητήσεις

Τα με­τα­φυ­σι­κά προ­βλή­μα­τα α­πα­σχο­λούν σχε­δόν ό­λους τους αν­θρώ­πους. Γι’ αυ­τό πα­ρου­σι­ά­ζε­ται αυ­τή η σει­ρά των κει­μέ­νων, μέ­σα α­πό τα ο­ποί­α θα δο­θούν με α­πλό και κα­τα­νο­η­τό τρό­πο, α­παν­τή­σεις σε ό­λα τα με­τα­φυ­σι­κά θέ­μα­τα και ε­ρω­τή­μα­τα. η Με­τα­φυ­σι­κή. Εί­ναι η άλ­λη πλευ­ρά της φυ­σι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Ό­πως έ­να νό­μι­σμα έ­χει δύ­ο ό­ψεις, έ­τσι υ­πάρ­χουν και δύ­ο υ­πο­στά­σεις ό­λων των πραγ­μά­των, η φυ­σι­κή και η με­τα­φυ­σι­κή.

76

audio

      Η αι­σι­ο­δο­ξί­α και η ελ­πί­δα που α­να­φέ­ρα­με στο προ­η­γού­με­νο κεί­με­νο, έ­χουν πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη ι­σχύ, ό­ταν συ­νο­δεύ­ον­ται α­πό την πί­στη.

      Η λέ­ξη «πί­στη» ε­τυ­μο­λο­γεί­ται α­πό το ρή­μα ε­πί­στα­μαι, που ση­μαί­νει, γνω­ρί­ζω κά­τι πο­λύ κα­λά, εί­μαι βέ­βαι­ος, έ­χω πε­ποί­θη­ση. Α­πό το ί­διο ρή­μα ε­τυ­μο­λο­γεί­ται και η λέ­ξη ε­πι­στή­μη, που δη­λώ­νει την πλή­ρη και α­κρι­βή γνώ­ση των φαι­νο­μέ­νων ή άλ­λων θε­μά­των.

      Στην πε­ρί­πτω­ση της πί­στης, τι εί­ναι ε­κεί­νο που γνω­ρί­ζου­με πο­λύ κα­λά και με βε­βαι­ό­τη­τα;

      Εί­ναι η ε­πί­γνω­ση ό­τι υ­πάρ­χουν οι α­νώ­τε­ρες Θεί­ες Δυ­νά­μεις, οι ο­ποί­ες πα­ρα­κο­λου­θούν τα πάν­τα και έ­χουν την δυ­να­τό­τη­τα να ε­πεμ­βαί­νουν ε­κεί ό­που οι συν­θή­κες εί­ναι κα­τάλ­λη­λες.

      Στις Θεί­ες Δυ­νά­μεις πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται και οι Άγ­γε­λοι-Φύ­λα­κες που δι­δά­σκον­ται στον Χρι­στι­α­νι­σμό, οι ο­ποί­οι προ­σπα­θούν να κα­θο­δη­γή­σουν τους αν­θρώ­πους στα κα­θή­κον­τά τους, χω­ρίς ό­μως να ε­πεμ­βαί­νουν στην ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση. Ό­ταν λοι­πόν έ­νας άν­θρω­πος, έ­χον­τας α­κλό­νη­τη πί­στη, ε­πι­κα­λεί­ται τη βο­ή­θεια των Θεί­ων Δυ­νά­με­ων, έρ­χε­ται σε ά­με­ση ε­πα­φή με αυ­τές και ε­νι­σχύ­ε­ται στις προ­σπά­θει­ές του για την ε­πί­λυ­ση των προ­βλη­μά­των του.

      Ό­λα αυ­τά δεν εί­ναι φαν­τα­στι­κές εικασί­ες, αλ­λά α­λή­θει­ες, οι ο­ποί­ες συ­νι­στούν την άλ­λη ό­ψη της φυ­σι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τος. Το ό­τι αυ­τή η άλ­λη ό­ψη δεν φαί­νε­ται ά­με­σα, δεν ση­μαί­νει ό­τι δεν υ­πάρ­χει. Γί­νε­ται ό­μως αν­τι­λη­πτή και κα­τα­νο­η­τή μέ­σα α­πό τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ε­νερ­γει­ών της, τα ο­ποί­α συ­νή­θως οι άν­θρω­ποι τα α­πο­κα­λούν θαύ­μα­τα, ε­νώ αυ­τά εν­τάσ­σον­ται στις φυ­σι­κές ε­πι­δρά­σεις των υ­περ-φυ­σι­κών Θεί­ων Δυ­νά­με­ων.

      Το πώς ε­νερ­γούν αυ­τές οι Δυ­νά­μεις, εί­ναι δύ­σκο­λο να το αν­τι­λη­φθεί ο άν­θρω­πος. Ό­πως εί­πα­με, ε­πεμ­βαί­νουν ό­ταν οι συν­θή­κες εί­ναι κα­τάλ­λη­λες. Και τις κα­τάλ­λη­λες συν­θή­κες τις δη­μι­ουρ­γεί ο ί­διος ο άν­θρω­πος, με την πί­στη, την αι­σι­ο­δο­ξί­α και την ελ­πί­δα του, προ­ση­λω­μέ­νος στα α­νώ­τε­ρα ι­δα­νι­κά της ον­τό­τη­τός του, έ­χον­τας την α­πό­λυ­τη βε­βαι­ό­τη­τα, ό­τι ό­λα ό­σα συμ­βαί­νουν, γί­νον­ται με προ­ο­πτι­κή το κα­λό και α­γα­θό. Με τις σκέ­ψεις αυ­τές δη­μι­ουρ­γεί έ­να ευ­οί­ω­νο πνευ­μα­τι­κό πε­δί­ο, μέ­σα στο ο­ποί­ο μπο­ρούν να ε­δρεύ­σουν και να ε­νερ­γή­σουν οι Θεί­ες Δυ­νά­μεις.

      Ό­ταν ό­μως η πί­στη γεν­νά­ται α­πό τις υ­λι­κές α­νάγ­κες, ή α­πό τον φό­βο α­πέ­ναν­τι στο ά­γνω­στο, τό­τε δεν εί­ναι πραγ­μα­τι­κή πί­στη, αλ­λά πνευ­μα­τι­κή α­δυ­να­μί­α, ο­πό­τε δεν έ­χει κα­νέ­να α­πο­τέ­λε­σμα.

      Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά, η α­πι­στί­α ση­μαί­νει ό­τι ο άν­θρω­πος δεν πα­ρα­δέ­χε­ται την ύ­παρ­ξη Θεί­ων Δυ­νά­με­ων, ού­τε του Πνευ­μα­τι­κού Κό­σμου. Φυ­σι­κά η ά­πο­ψη αυ­τή εί­ναι λαν­θα­σμέ­νη, δι­ό­τι έρ­χε­ται σε αν­τί­θε­ση με την θε­ϊ­κή ψυ­χή, που α­πο­τε­λεί την κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη της ον­τό­τη­τος. Συ­νε­πώς, στον άν­θρω­πο της α­πι­στί­ας δη­μι­ουρ­γεί­ται μια α­νι­σορ­ρο­πί­α στον ε­σω­τε­ρι­κό του κό­σμο, που μπο­ρεί να τον ο­δη­γή­σει σε ά­σχη­μες κα­τα­στά­σεις, ό­πως το άγ­χος, η αίσθηση για την κε­νό­τη­τα της ζω­ής, η έλ­λει­ψη πνευ­μα­τι­κής ι­κα­νο­ποί­η­σης κ.λπ.

      Η συ­στη­μα­τι­κή καλ­λι­έρ­γεια της πραγ­μα­τι­κής πί­στης, μπο­ρεί να ο­δη­γή­σει τον άν­θρω­πο μέ­χρι το ση­μεί­ο να θαυ­μα­τουρ­γεί, δι­ό­τι λαμ­βά­νει την ψυ­χι­κή του ε­νέρ­γεια α­πό τον Δη­μι­ουρ­γό.

      Κα­τά τα πρώ­τα στά­δια για την α­νά­πτυ­ξη της πί­στης, οι άν­θρω­ποι έ­χουν α­νάγ­κη και α­πό κά­ποι­α υ­λι­κά αν­τι­κεί­με­να, τα ο­ποί­α να α­πει­κο­νί­ζουν τις Θεί­ες Δυ­νά­μεις, ό­πως τις πι­στεύ­ει ο ί­διος, ώ­στε να ε­πι­κεν­τρώ­νε­ται το πνεύ­μα του σ’ αυ­τές. Ό­ταν ό­μως η πί­στη καλ­λι­ερ­γη­θεί σε ι­κα­νο­ποι­η­τι­κό βαθ­μό, τό­τε ο μύ­στης δεν έ­χει α­νάγ­κη τέτοιων υ­λι­κών αν­τι­κει­μέ­νων, δι­ό­τι αι­σθά­νε­ται μέ­σα σε ο­λό­κλη­ρη τη Φύ­ση την πα­ρου­σί­α του Θε­ού.

      Ευ­χα­ρι­στώ.

 

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος   ISBN: 960-7874-07-2

www.dmakrygiannis.gr  

www.divinelight.org.gr