Ό­λες οι α­πό­ψεις που έ­χου­με δι­α­τυ­πώ­σει μέ­χρι τώ­ρα στα κεί­με­να αυ­τής της σει­ράς, δεν α­πο­τε­λούν δι­κά μας συμ­πε­ρά­σμα­τα, αλ­λά προ­έρ­χον­ται α­πό τις Δι­δα­σκα­λί­ες Ου­ρα­νί­ων Δι­δα­σκά­λων, οι ο­ποί­ες με­τε­δό­θη­σαν μέ­σω του Πνευ­μα­τι­σμού. Πολ­λές α­πό αυ­τές τις α­πό­ψεις έ­χουν δι­α­τυ­πω­θεί συγ­κεν­τρω­τι­κά και στο βι­βλί­ο μας «Ο Πνευ­μα­τι­σμός και ο Σύγ­χρο­νος άν­θρω­πος».

      Ως Δι­ά­με­σον για την με­τά­δο­ση αυ­τών των Δι­δα­σκα­λι­ών υ­πήρ­ξε ο Γε­ώρ­γιος Πι­ζά­νης, ο ο­ποί­ος ερ­γά­στη­κε στον το­μέ­α αυ­τόν κα­τά την ει­κο­σα­ε­τί­α 1961-1979. Ό­λες οι με­τα­δο­θεί­σες Δι­δα­σκα­λί­ες ευ­ρί­σκον­ται στα αρ­χεί­α του Σω­μα­τεί­ου υ­πό τον τί­τλο «Πνευ­μα­τι­στι­κός Ό­μι­λος Α­θη­νών “Το Θεί­ον Φως“», το ο­ποί­ο τις εκ­δί­δει σε βι­βλί­α. Για πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες ο α­να­γνώ­στης μπο­ρεί να ε­πι­σκε­φθεί την ι­στο­σε­λί­δα του Ο­μί­λου.

      Οι Δι­δα­σκα­λί­ες αυ­τές προ­έρ­χον­ται α­πό τον Α­ό­ρα­το Πνευ­μα­τι­κό Κό­σμο. Θα πρέ­πει ό­μως να γί­νει κα­τα­νο­η­τό, ό­τι ο Πνευ­μα­τι­κός Κό­σμος δεν εί­ναι έ­να α­κα­νό­νι­στο σύμ­πλεγ­μα ψυ­χών και πνευ­μα­τι­κών ον­το­τή­των, αλ­λά α­πο­τε­λεί έ­να ά­ρι­στα ορ­γα­νω­μέ­νο συγ­κρό­τη­μα, το ο­ποί­ο ο­νο­μά­ζε­ται Ε­που­ρά­νιο Βα­σί­λει­ο. Αρ­χη­γός του Ε­που­ρα­νί­ου Βα­σι­λεί­ου εί­ναι ο Ι­η­σούς Χρι­στός και α­κο­λου­θούν κα­τά σει­ράν ε­ξε­λί­ξε­ώς των ό­λες οι άλ­λες Ου­ρά­νι­ες ον­τό­τη­τες, εί­τε έ­χουν υ­πάρ­ξει ως άν­θρω­ποι στη Γη, εί­τε πα­ρέ­μει­ναν ε­κεί α­πό κα­τα­βο­λής κό­σμου, χω­ρίς να έ­χουν εν­σαρ­κω­θεί μέ­χρι τώ­ρα.

      Ε­κτός α­πό τον Δι­οι­κη­τι­κό το­μέ­α, στο Ε­που­ρά­νιο Βα­σί­λει­ο υ­πάρ­χουν και Εκ­παι­δευ­τι­κοί Σταθ­μοί ε­ξε­λί­ξε­ως των ον­το­τή­των, οι ο­ποί­ες α­σκούν­ται συ­νε­χώς μέ­χρι να φθά­σουν στην τε­λει­ό­τη­τα.

      Α­πό το Ε­που­ρά­νιο Βα­σί­λει­ο, λοι­πόν, οι κα­τέ­χον­τες τις υ­ψη­λό­τε­ρες θέ­σεις με­τέ­δω­σαν τις δι­δα­σκα­λί­ες τους, οι ο­ποί­ες α­πο­τεί­νον­ται σε ο­λό­κλη­ρο το αν­θρώ­πι­νο γέ­νος.

      Οι δι­δα­σκα­λί­ες αυ­τές δεν με­τε­δό­θη­σαν για πρώ­τη φο­ρά στην ε­πο­χή μας, αλ­λά με­τε­δί­δον­το σε κά­θε ε­πο­χή σε ε­κεί­νους που εί­χαν πνευ­μα­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα, ώ­στε να συλ­λαμ­βά­νουν τα νο­ή­μα­τά τους. Τέ­τοι­οι υ­πήρ­ξαν οι με­γά­λοι φι­λό­σο­φοι της Αρ­χαί­ας Ελ­λά­δος, κα­θώς και οι Με­γά­λοι Πα­τέ­ρες της Εκ­κλη­σί­ας,  αλ­λά και άλ­λοι γνω­στοί ή ά­γνω­στοι μύ­στες σε ό­λους τους λα­ούς (Κομ­φού­κιος, κ.λπ.) και σε ό­λες τις ε­πο­χές. Ο κα­θέ­νας α­πό αυ­τούς συ­νε­λάμ­βα­νε τα νο­ή­μα­τα των θεί­ων δι­δα­σκα­λι­ών εί­τε με την ε­πι­κοι­νω­νί­α, εί­τε με την ε­κλε­πτυ­σμέ­νη δι­αί­σθη­σή του, μέ­σω της συ­νει­δή­σε­ως.

      Σε κά­θε ζή­τη­μα, η α­λή­θεια εί­ναι μί­α, ε­νώ τα ψεύ­δη εί­ναι πολ­λά. Ο Πνευ­μα­τι­κός Κό­σμος με­τέ­δι­δε παν­τού και πάν­τα την Α­λή­θεια για ό­λα τα θέ­μα­τα, α­σχέ­τως ε­άν οι δι­α­τυ­πώ­σεις των νο­η­μά­των εί­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κές, α­νά­λο­γα με τις ι­κα­νό­τη­τες του λή­πτου και με την ι­δι­ο­συγ­κρα­σί­α των αν­θρώ­πων στους ο­ποί­ους α­πευ­θύ­νον­ταν.

      Ό­μως οι άν­θρω­ποι έ­χουν την τά­ση εί­τε να αλ­λοι­ώ­νουν τις θεί­ες δι­δα­σκα­λί­ες, εί­τε να προ­σθέ­τουν άλ­λα στοι­χεί­α προ­ερ­χό­με­να α­πό την φαν­τα­σί­α τους, χω­ρίς να εί­ναι πραγ­μα­τι­κά. Έ­τσι οι θεί­ες δι­δα­σκα­λί­ες ε­νο­θεύ­ον­το δια μέ­σου του χρό­νου και δεν ι­κα­νο­ποι­ού­σαν πλέ­ον τους ει­λι­κρι­νείς με­λε­τη­τές, ή έ­στω και τους α­πλούς πι­στούς, οι ο­ποί­οι αν­τι­λαμ­βά­νον­το τις α­πο­κλί­σεις α­πό την ορ­θό­τη­τα.

      Την κα­τά­στα­ση αυ­τή πε­ρι­έ­πλε­καν α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τα παν­τοί­α φι­λο­σο­φι­κά συ­στή­μα­τα, των ο­ποί­ων οι ι­δε­ο­λο­γί­ες αν­τι­μά­χον­ται με­τα­ξύ τους, α­νά­λο­γα με την νο­ο­τρο­πί­α του κά­θε φι­λο­σό­φου, χω­ρίς να κα­τα­λή­γουν σε κά­ποι­α κοι­νά α­πο­δε­κτά και ι­κα­νο­ποι­η­τι­κά συμ­πε­ρά­σμα­τα.

      Έ­τσι, στην ε­πο­χή μας ε­πι­κρα­τεί μια γε­νι­κή σύγ­χυ­ση σε ό­λα τα θέ­μα­τα, και ο πε­ρισ­σό­τε­ρος κό­σμος δεν γνω­ρί­ζει πού να προ­σα­να­το­λι­στεί για να βρει την πο­λυ­πό­θη­τη α­λή­θεια στα ζη­τή­μα­τα που τον α­πα­σχο­λούν, και κυ­ρί­ως στα με­τα­φυ­σι­κά ε­ρω­τή­μα­τα σχε­τι­κά με την ύ­παρ­ξή του. Σε αυ­τή την κρί­σι­μη ε­πο­χή της σύγ­χυ­σης οι Ου­ρά­νιοι Δι­δά­σκα­λοι α­νέ­λα­βαν το έρ­γο της δι­α­φώ­τι­σης του αν­θρω­πί­νου γέ­νους ε­πά­νω στην Α­λή­θεια. Δη­λα­δή, μέ­σα α­πό έ­να πο­λύ με­γά­λο πλή­θος κει­μέ­νων τους με­τέ­δω­σαν ό­λες τις ε­ξη­γή­σεις, δι­ευ­κρι­νή­σεις, ο­δη­γί­ες κ.λπ., τις ο­ποί­ες έ­χει α­νάγ­κη ο άν­θρω­πος, ώ­στε να προ­σα­να­το­λι­στεί στην πο­ρεί­α του, τό­σο την υ­λι­κή ό­σο και την πνευ­μα­τι­κή, ώ­στε να ξε­φύ­γει α­πό τον λα­βύ­ριν­θο της σύγ­χυ­σης και να ο­δη­γη­θεί στην έ­ξο­δο της σω­τη­ρί­ας του. Α­πό τις Δι­δα­σκα­λί­ες, λοι­πόν, προ­έρ­χον­ται ό­λες οι α­πό­ψεις που ε­κτί­θεν­ται στα κεί­με­να αυ­τής της σει­ράς.

Βιβλιογραφία:

Ο Πνευματισμός και ο Σύγχρονος Άνθρωπος  
www.dmakrygiannis.gr
www.divinelight.org.gr